“آژنگ نیوز”:تاریخچه نعل اسب همزمان با استفاده از اسب است.زیرا هنگامی که مردم ارزش وسودمندی اسب را کشف کردند، به طور همزمان به ضرورت محافظت از پاهای اسب نیزپی بردند .یعنی امیدوار بودند استفاده از اسب را به حداکثر برسانند. اگرچه به نظر می رسد اسب ها در طبیعت بدون نعل در زمین های مختلف بسیار خوب عمل می کنند، اما آنها معمولا با سرعت آهسته حرکت می کردند. در مواقع نادری که مجبور می شوند برای حفظ جان خود بدوند، فشار وارده به پاهایشان مانع از ادامه دویدن آنهامی شد.لذا طعمه آسانی برای شکارچیان بودند.
البته صاحبان اسب، حتی در دوران بدوی، علاقه ای به بقای بهترین ها داشتند. آنها نیاز داشتند که حیوانات خود را تا آنجا که ممکن است قابل استفاده کنند، بنابراین انسان تقریباً به محض اهلی کردن آنها شروع به محافظت از پای اسب ها نیزکردند.
سوارکاران در سراسر آسیا اسب های خود را با چکمه های ساخته شده از پوست و بافته شده از گیاهان مجهز کردند. این کفش‌های بدوی که اغلب برای اهداف درمانی استفاده می‌شوند، از سم‌های دردناک محافظت می‌کنند و به محافظت در برابر آسیب‌های آینده کمک می‌کنند.
مدتی پس از قرن اول، اسبها به صورت مستمر از جاده‌هایی که رومیان باستان تعیین کرده بودند عبور می‌کردند. سوارکاران برای محافظت از اسب‌های ارزشمند خود، روکش‌هایی الهام‌گرفته از صندل‌هایی که به پای خود بسته بودند، به اسب‌های خود می‌پوشانند. این «هیپوساندال‌های» چرمی و فلزی روی سم اسبها نصب می‌شد و با تسمه‌های چرمی بسته می‌شد.
با سفر اسبها به مناطق سردتر در شمال، زمین نرم و مرطوب شمال اروپا، موجب مشکلات دیگر شد. در این محیط‌های مرطوب، اسب‌هایی که در کشاورزی و حمل‌ونقل استفاده می‌شد، مستعد مشکلات سلامتی اشان دچار مشکل می‌شد . سوارکاران روش های مختلفی را امتحان کردند و در نهایت درقرن ششم وهفتم شروع به میخ زدن نعل های فلزی کف پای اسب های خود کردند.
در این زمان نعل اسب آنقدر اختراع محبوبی بود که الهام بخش داستان های عامیانه اروپایی بود. در یکی از داستان‌ها، کشتی‌ران ناشناسی به نام ولند اسمیت نعل های اسبها را رایج کرد. در داستان دیگری، سنت الیگیوس، یک زرگر واقعی، پس از نعل زدن به سم پای اسب،بیماری های اسب را درمان کرد. او بعداً قدیس وحامی دریانوردان شد.
در حالی که نام مخترعان اولیه نعلهای اسب همیشه به عنوان یک راز باقی مانده، نعل اسب زدن در حدود سال ۱۰۰۰ پس از میلاد به یک روش رایج در اروپا تبدیل شد. این کفش‌های اولیه که از برنز ساخته شده‌اند، سبک وزن بوده و دارای لبه بیرونی گوش‌دار با شش سوراخ میخ هستند.
با گذشت زمان، کفش‌ها به تدریج ظاهر صدفی خود را از دست دادند، به جای شش سوراخ دارای هشت سوراخ برای میخ زدن شده و نیز کمی سنگین‌تر شدند.
در انگلستان، هم نعل اسب و هم سکه از آهن ریخته می شد، اما نعلها گاهی ارزش بیشتری داشتند. در طول جنگ های صلیبی قرن دوازدهم، نعل اسب به جای پول برای پرداخت مالیات پذیرفته شد. انبارنعلها اهمیت حیاتی داشت زیرا شرایط مناسبی را برای جنگاوران فراهم می‌کرد.
در همین زمان، نعل اسب نیز مترادف با خوش شانسی شد. در مناسبت‌های جشن، یک نعل نقره‌ای “خوش شانس” درست قبل از رژه به آرامی بر روی سم اسب کوبیده می‌شد. برای جلوگیری از بدشانسی، کفش‌ها را اغلب به عنوان طلسم برای دفع شیطان نگه می‌داشتند.
از قرن‌های ۱۳ و ۱۴، نعلها در مقادیر زیادی تولید می‌شدند و مردم می‌توانستند آن را به‌صورت آماده خریداری کنند. برای جای دادن پاهای بزرگتر اسب های بارکش که در تجارت، مسافرت و جنگ استفاده می شدند، نعل ها پهن تر و بلندتر شدند.
در قرن شانزدهم، رویه نعل هم در بریتانیا و فرانسه رایج شد. در همین زمان، اصطلاح “فریر” به تدریج از ریشه های لاتین استفاده شد، فعل “فریر” در فرانسوی به معنای فرآیند نعل زدن اسب ها شد. کتابی با عنوان بدون پا، بدون اسب در سال ۱۷۵۱در انگلستان نوشته شد که عبارت رایجی را ابداع کرد که به اهمیت نعل مناسب اشاره می کند.
با وقوع انقلاب صنعتی، تولید نعل اسب به اوج جدیدی رسید. در سال ۱۸۰۰، اولین ماشینی که کفش‌ها را در مقیاس بزرگ ریخته‌گری می‌کرد، معرفی شد. در طول جنگ داخلی آمریکا در دهه ۱۸۵۰، نیروهای شمالی یک ماشین آهنگری نعل اسب داشتند که به آنها برتری مشخصی نسبت به ارتش های جنوبی می داد.
در این زمان داشتن نعل یک چیز بود، اما یک نعل مناسب چیز دیگری بود. آکادمی‌های کفش، مانند آکادمی فورت رایلی، کانزاس، دوره‌های کوتاه مدتی را در زمینه آموزش نعل کوبی برگزار کردند. این کلاس‌ها مکمل شاگردی سنتی بودند و متخصصان بسیار مورد نیاز را برای کشوری پر از اسب فراهم کردند. با افزایش تعداد اسبها و حضور بیشتر آنان در امر حمل و نقل ، اتحادیه ملی سوارکاران اسب سواری در سال ۱۸۷۴ تأسیس شد.
با کمال تعجب، بسیاری از انواع نعلهای ساخته شده در قرن نوزدهم امروزه هنوزهم در ایالات متحده مورد استفاده قرار می‌گیرد. در حالیکه نعلهای آلومینیومی سبک‌تر و مدلهای متعدد دیگری هم برای اسبها ساخته شده اند.
ترجمه؛ شاهین رهنورد
گروه گزارش