“آژنگ نیوز”:مرد اژدها،جد کاملا ناشناخته انسانها است.دانشمندان چهره ای از جد انسان “کاملا ناشناخته” را نشان دادند که تاریخ تکامل ما را بازنویسی می کند.آنان چهره یکی اجداد از دست رفته انسان را بازسازی کردند که ممکن است نقش مهمی در تکامل ما داشته باشد. آنها از جمجمه هاربین استفاده کردند که به “مرد اژدها” نیز معروف است، جمجمه تقریباً ۱۵۰هزار ساله انسان که در سال ۱۹۳۳ در چین کشف شد. جان گورچه، هنرمند دیرینه، از فسیل‌ها و داده‌های ژنتیکی گونه‌های منقرض شده برای بازسازی نمونه‌های پلاستیکی بقایا استفاده کرد.
او ویژگی‌های صورت انسان‌نماهای باستانی را با استفاده از نسبت اندازه چشم به حفره که بین میمون‌های آفریقایی و انسان‌های امروزی مشترک است و با اندازه‌گیری جنبه‌های ساختار استخوانی جمجمه برای تعیین شکل و اندازه بینی تخمین زد. سپس گورچه با دنبال کردن نشانه‌هایی روی جمجمه که پس از جویدن باقی مانده بود، ماهیچه‌های صورت را پوشاند و اولین نگاه واقعی به یک «انسان ناشناس» را نشان داد. این گونه که به خاطر غاری که برخی از بقایای آنها در آن یافت شد، “دنیسووان” نامیده شد و بین ۲۰۰هزار تا ۲۵هزار سال پیش زندگی می کرد. سوابق فسیلی و DNA آنها نشان می دهد که آنها در فلات تبت زندگی می کردند، اما به دور و بر سفر می کردند و آثار حضور آنها در جنوب شرقی آسیا، سیبری و اقیانوسیه یافت می شود. دانشمندان برای اولین بار در سال ۲۰۱۰ کد ژنتیکی خود را با استفاده از یک استخوان انگشت ۶هزارساله که از غار دنیسوا در سیبری بازیابی شده بود، توالی یابی کردند و DNA دنیسووان را در انسان های امروزی در سراسر جهان و به ویژه در جمعیت های پاپوآ گینه نو یافتند.
این شواهد محکمی است که نشان می‌دهد دنیسووان‌ها قبل از ناپدید شدن با هومو ساپینس‌ها آمیخته شدند. در کنار نئاندرتال ها، این انسان های باستانی نزدیک ترین خویشاوندان منقرض شده ما هستند. محققان بر این باورند که این تلاقی به انسان‌های خردمند کمک کرد تا با محیط‌های جدید سازگار شوند و دامنه خود را در سراسر جهان گسترش دادند و بنابراین نقش مهمی در تاریخ تکامل ما ایفا کردند. علیرغم موجی از تحقیقات در دو دهه گذشته، چیزهای زیادی درباره این انسان های اولیه ناشناخته باقی مانده است، زیرا سابقه فسیلی آنها در مقایسه با نئاندرتال ها بسیار کم است. اما به لطف جمجمه ای که بیش از ۸۰ سال در شمال شرقی چین پنهان بود، اکنون می توانیم ببینیم که اجداد دنیسووای ما واقعاً چه شکلی بوده اند. این جمجمه توسط کارگری در هاربین چین در سال ۱۹۳۳ پیدا شد. در حالی که اندازه آن شبیه به جمجمه انسان مدرن است، دهانی پهن‌تر و ابروی برجسته‌تری دارد. او پس از کشف فسیل ۱۵۰هزار ساله کامل، آن را در داخل چاهی پنهان کرد و تا پایان قرن بیستم در آنجا باقی ماند. در سال ۲۰۱۸، زمانی که یک کارگر چینی به نوه‌اش کمی قبل از مرگش در این مورد گفت، جمجمه دوباره ظاهر شد. امروزه این فسیل به جمجمه هاربین معروف است.
گورچه از این جمجمه برای ایجاد بازسازی واقعی از چهره دنیسووان‌ها استفاده کرد. هنرمندان دیرینه از فسیل‌ها و داده‌های ژنتیکی استفاده می‌کنند تا مشخص کنند گونه‌های باستانی در زمان زنده بودن چه شکلی بوده‌اند، سپس مدل‌ها یا تصاویری از ظاهر آنها ایجاد می‌کنند. گورچه به خاطر مجسمه های هایپررئالیستی اش مشهور است. او به نشنال جئوگرافیک گفت که هدف او همیشه این است که تا جایی که می تواند به «نگاه کردن به چشمان این گونه های منقرض شده» نزدیک شود. او از یک ماکت پلاستیکی از جمجمه هاربین، به سفارش نشنال جئوگرافیک، برای شروع ساخت مدل دنیسووان خود استفاده کرد. سپس، گورچه اندازه چشمان دنیسووان را با استفاده از آناتومی مقایسه ای، که فرآیند مقایسه و تقابل آناتومی گونه های مختلف است، تخمین زد. او می‌دانست که میمون‌های آفریقایی و انسانها نسبتی مشابه از قطر کره چشم به اندازه حفره چشم دارند، بنابراین از این نسبت برای مجسمه‌سازی چشم‌ها استفاده کرد. در مورد بینی، گورچه ساختار استخوانی جمجمه هاربین را مطالعه و به دقت اندازه گیری کرد تا حدس بزند که غضروف بینی چقدر پهن بوده و بینی چقدر از صورت بیرون زده است.
تمام جمجمه‌های انسان دارای نشانه‌هایی هستند که موقعیت ماهیچه‌های جویدنی را در طرفین سر نشان می‌دهند، بنابراین او از آنها علاوه بر اندازه‌گیری‌های دیگری که ضخامت آنها را نشان می‌دهد، استفاده کرد تا شکل صورت دنیسووان را بسازد.
نتیجه نهایی، تصویری واقعی و مبتنی بر علم از ظاهر این انسان باستانی است که واقعی ترین نگاه را به اجداد دنیسووان ما تا به امروز ارائه می دهد.
امروزه، اصل و نسب جمجمه هاربین هنوز مورد بحث است، زیرا هیچ مدرک ژنتیکی قطعی برای تایید این که به کدام گونه تعلق دارد وجود ندارد. اما کارشناسان معتقدند احتمال قوی وجود دارد که جمجمه دنیسووان باشد. شواهد اولیه برای تأیید این موضوع، شباهت مورفولوژیکی بین جمجمه هاربین و استخوان فک موجود در غار Xiahe در فلات تبت در سال ۱۹۸۰ است. اگرچه استخوان فک ۱۶۰هزار ساله ای که ۴۵ سال پیش کشف شد، فاقد هیچ اثری از مواد ژنتیکی بود، اما دانشمندان توانستند در سال ۲۰۱۶ با استفاده از تکنیک جدیدی که به طور غیرمستقیم DNA یک فسیل را از طریق پروتئین های ماندگارتر آن تجزیه و تحلیل می کند، تبار آن را شناسایی کنند.
گروه گزارش