“آژنگ نیوز”: تولید لباس از گونی آرد یک ابتکار برای استفاده بهینه از امکانات موجود در تاریخ زندگی آمریکایی هاست.در سال ۱۹۳۰ وقتی مسئولین شرکت گندم کانزاس متوجه شدند که مادران فقیر با پارچه بسته بندی آنها برای فرزندان خود لباس درست میکنند شروع به استفاده از پارچه های طرحدار برای بسته بندی کردند تا بچه های فقیر لباس های زیبا تری داشته باشند و در کمال مهربانی، کاری کردند که آرم این شرکت با اولین شستشو از روی پارچه پاک شود.
به این دلیل روش تولید کیسه های آرد با طرح های گل در نیمه اول قرن بیستم رایج بود، که میلیون ها آمریکایی که از نظر مالی در تنگنا هستند بتوانند آنها را به لباس تبدیل کنند.
در این زمان تولید و استفاده از مواد گونی خوراک به عنوان پوشاک در سال ۱۹۳۹به کانزاس محدود نشده بود. در واقع، در بسیاری از موارد در سراسر ایالات متحده امری عادی بود.
ازاین پارچه ها کیف پنبه ای نیز ساخته شده بود که توسط سازندگان با طرح گل سفید نقش بسته بود. این نمونه ها در موزه در موزه ملی تاریخ آمریکا در واشنگتن دی سی نگهداری می شود
در حقیقت زندگی در مزارع آمریکا در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ به معنای کار سخت و عادات صرفه جویی بود. خانواده‌های مزرعه‌دار عادت داشتند با داشته‌هایشان «تولید» کنند و چیزی را که قابل بازیافت یا استفاده مجدد باشد ، هدر ندهند. زنان ساکن درمزرعه با کیسه های خوراک و کیسه های آرد، صرفه جویی را به ارتفاعات جدیدی از خلاقیت رساندند و کیسه های آرد را به لباس، لباس زیر، حوله، پرده، لحاف و سایر ملزومات خانگی تبدیل کردند.
در دهه ۱۹۴۰، به دنبال همین روند تولیدکنندگان کیف‌هایی را در رنگ‌های روشن و طرح‌های چاپی تولید می‌کردند. احساس می‌شد که این طرح‌ها و رنگ‌ها باعث افزایش فروش می‌شود، زیرا خانم‌های خانه همیشه برندی را با جذاب‌ترین پارچه انتخاب میکنند.
در ادامه در طول جنگ جهانی دوم، کمبود پارچه پنبه‌ای برای جمعیت غیرنظامی وجود داشت و بازیافت کیسه‌ها با تشویق دولت به یک ضرورت تبدیل شد. آنها همچنین به زنان روستایی حس مد می دادند. مسابقات ملی خیاطی به عنوان راهی برای زنان برای نشان دادن مهارت های خود و تولیدکنندگان برای به نمایش گذاشتن طرح های خود برگزار شد. زنان اغلب کیف های اضافی خود را به عنوان راهی برای جمع آوری پول نقد برای کمک به اداره خانه به دیگران می فروختند.
گزارش از:فرحناز عباسی
گروه تاریخ