“آژنگ نیوز”:حکایت ﺳﻮﺧﺘﻦ ﮐﺎﺥ ﻫﺎﯼ ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ وﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺧﺰﺍﻧﻪ های آن ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺭﺧﺎﻥ ﻣﺸﻬﻮﺭﯼ ﭼﻮﻥﭘﻠﻮﺗﺎﺭﮎ،ﺩﯾﻮﺩﺭﻭﺱ،ﮊﻭﺳﺘﻦ،ﺍﺳﺘﺮﺍﺑﻮ ﻭ ﺁﺭﯾﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ :
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﯿﺪ،ﺗﯿﺮﺩﺍﺩ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻭﯼ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻭﺩ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻭﺑﺎﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ،ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ . ،ﺩﻭﯾﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﯼ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺯﺭﻭ ﺯﯾﻮﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﻓﻮﺭﯾﻪ ۳۳۰ ﻕ . ﻡ . ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ،ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺮﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺑﮑﻨﻨﺪ . ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺁﻥ – ﺍﺯ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ – ﺍﺯ ﺩﻡ ﺗﯿﻎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﮔﯽ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ . ﺁﺯ ﻭ ﻭﻟﻊ ﻣﻘﺪﻭﻧﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻥ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺗﺎﺭﺍﺟﯽ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺭﯾﺪﻧﺪ .
ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺍﺭﮒ ﺷﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﮏ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ،ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺩﻭﯾﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺯﺭ ﻭ ﺳﯿﻢ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺼﺪ ﻭ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﺎﻻﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎﻟﻎ ﻣﯽ ﺷﺪ ( ﻫﺮ ﺗﺎﻻن نقرﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ۳۳۶۶۰ ﮔﺮﻡ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭﺍﺟﯽ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﮐﯿﻠﻮﮔﺮﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﺩﻩ ﺍﺳﺖ ) .ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﺍﯾﻤﻦ ﺗﺮ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ،ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﻋﺪﻩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻗﺎﻃﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﺵ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﮐﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ .
ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﻣﺸﺎﻭﺭ ﭘﯿﺮﺵ ” ﭘﺎﺭﻣﯿﻨﯿﻮﻥ ” ،ﺍﺭﮒ ﺷﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻬﺪﻡ ﮐﺮﺩ . ﻋﻠﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺨﻮﺩﯼ ﺑﻮﺩ – ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺘﺎﺧﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺍﻭ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ – ﻭ ﻧﻪ ﻟﺬﺕ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮐﺸﯽ ﺍﺯ ﺧﺸﯿﺎﺭﺷﺎ ﮐﻪ ﺁﺗﻦ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ -ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺧﺎﻥ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺯﯾﺮﺍ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺩﻩ ﯼ ﻣﯽ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺎﺋﯿﺲ،ﺭﻭﺳﭙﯽ ﺁﺗﻨﯽ،ﺍﺭﮒ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﺗﺒﺎﻩ ﮐﻨﺪ . ،ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﮕﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﻭﯼ ﺭﺍ ” ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺁﺗﻦ ” ﺧﻮﺍﻧﺪ . ﺑﺮﻋﮑﺲ،ﯾﻮنانیان ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ، ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺩﻣﻮﺳﺘﻨﺲ ﺧﻄﯿﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﻭﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮﺩ،ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﻭﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﭙﺎﯾﯿﺪ ﻭ ﺁﻣﺎﻝ ﻭﯼ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻭﯼ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ .
منبع: کتاب ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯼ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ : ﺩﮐﺘﺮﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺷﻬﺒﺎﺯﯼ.
گروه تاریخ