“آژنگ نیوز”: جشن آغاز تابستان یک آیین جهانی است.بسیاری از فرهنگ ها سال نو را دو بار جشن می گیرند: یک بار در ۱ ژانویه و یک بار در یک تاریخ فرهنگی خاص. برای مردم سخا (یا یاکوت) در شمال دور روسیه، سال نو در ۲۱ ژوئن، انقلاب تابستانی است، و در نتیجه یک تعطیلات دوگانه منحصر به فرد به نام Yhyakh (تلفظ “اوه-هوخ”) نصیبشان می شود. جمهوری نیمه خودمختار سخا که یاکوتیا در روسیه نیز نامیده می شود، بزرگترین زیرمجموعه کشور در جهان با بیش از سه میلیون مایل مربع است. مساحتی بزرگتر از آرژانتین اگرچه این منطقه از نظر زیبایی‌های طبیعی، منابع و فرهنگ غنی است، اما بیشتر به خاطر زمستان‌های قطب شمال شهرت دارد، پایتخت آن، یاکوتسک، با نام مستعار “سردترین شهر جهان” است.
زمستان در جمهوری ساخا طولانی، تاریک و سرد است. از اواسط نوامبر تا اواسط مارس، دما به طور قابل اعتمادی زیر صفر درجه فارنهایت باقی می ماند. رکورد پایین در یاکوتسک منفی 84 درجه فارنهایت است. ساکنان باید برای زنده ماندن در چنین شرایطی اقدامات شدیدی انجام دهند، مانند پر کردن کوچکترین شکاف در خانه های خود با خزه برای عایق کاری، حمام بخار منظم، و روشن نگه داشتن اتومبیل های پارک شده برای جلوگیری از یخ زدن موتورهایشان.از جمله کارهای آنها در زمستان است. هیچ شخصی بدون لایه‌هایی از وسایل محافظ با روکش خز خانه را ترک نمی‌کند و گاهی حتی اسب‌ها و گاوهای محلی سرسخت برای محافظت از آنها به داخل خانه آورده می‌شوند. ماریا سولکو مورخ محلی میگوید: «مردم از زمستان طولانی بسیار خسته می شوند. “آنها منتظر هوای گرم هستند تا همه دور هم جمع شوند.” در حالی که جمهوری سخا در ماه ژانویه تنها چهار ساعت روشنایی روز دریافت می کند، پدیده خورشید نیمه شب در قطب شمال در تابستان کوتاه و گرم، اهمیت منحصر به فردی به انقلاب برای مردم سخا می دهد. سولکو میگوید: «در 21 ژوئن، طولانی‌ترین روز و کوتاه‌ترین شب است. «خورشید تقریباً غروب نمی‌کند. فقط دو سه ساعت تاریک می شود. بنابراین این روز بسیار بسیار خاص است. و ما انتخاب می کنیم که در این تاریخ جشن بگیریم، زیرا در این زمان، تابستان شروع می شود و سپس طبیعت بیدار می شود. در جایی که چرخه زندگی با زمستان تعریف می شود – آماده شدن برای آن، تحمل آن و جشن گرفتن پایان آن – انقلاب به عنوان شروعی شاد برای یک سال جدید در نظر گرفته می شود یحیاخ را زمانی است که سخاها می توانند استراحت کنند و از هوای گرم لذت ببرند، «دقیقا قبل از اینکه وارد فعالیت های شدید تابستان کوتاه خود شوند: یعنی تهیه یونجه، جستجوی غذا، شکار، ساخت و ساز و انجام سایر وظایف در فضای باز برای آماده شدن برای زمستان طولانی.»
از نظر تاریخی، تعطیلات همچنین یک کارکرد اجتماعی مهم را به عنوان زمانی برای اجتماعات مختلف در یک مکان انجام می داد. کاترین یگوروف کریت، انسان شناس سخا-آمریکایی، می نویسد: «یحیاخ به طور سنتی تنها زمان سال برای تعامل اجتماعی انبوه بود، و بنابراین توجیه کاملی برای پوشیدن بهترین لباس های خود، دیدار با دوستان و خانواده بزرگ و برای افراد جوان بود. ملاقات، دادگاه و ازدواج.» سولکو می‌افزاید که «در باور سخا، در این روز، خدایان نزد مردم می‌آیند و برکت می‌دهند. و در این روز به اجداد خود فکر می کنید، به سنت فکر می کنید. بنابراین با گذشته شما نیز ارتباط دارد.»
اگرچه برخی از سخاها اکنون در شهرهای مدرن زندگی می‌کنند، اما یحیاخ همچنان مانند قرن‌های گذشته در فضای باز برگزار می‌شود، به شکلی محلی به نام alaas. افسوس که در زبان سخا به معنای “چمنزار در جنگل” است، یک میدان علفزاری است که در زمین فرو رفته است، اغلب با دریاچه ای در مرکز آن، که از ذوب و یخ زدن یخ های قطب شمال تشکیل شده است. این واحه‌های قطبی برای مدت طولانی نقاط کانونی جوامع سخا بوده‌اند، زیرا چراگاه‌های حیاتی را برای دام‌ها فراهم می‌کنند. دولت محلی مجالس یحیاخ را سازماندهی می کند که سرگرمی های فستیوال گونه را با پرستش طبیعت در می آمیزد. کارها در ظهر با Algys شروع می شود، نعمتی که توسط شمنی به نام Algyschyt رهبری می شود. سولکو می گوید: «او از خدایان یک سال خوب، غذای فراوان و فراوانی می خواهد. آلگیشیت آتشی روشن می کند و برای خدایان هدایایی از جمله کیمیس (شیر اسب تخمیر شده) بر روی شعله ها می پاشد.
سولکو توضیح می دهد که این آیین منشأ نام تعطیلات است: او یحیاخ را به عنوان “بیایید بپاشیم!” سولکو میگوید: در مرحله بعد، جشن‌ها برای رقص دایره‌ای دست به دست هم می‌دهند، «مانند زمین که به دور خورشید می‌چرخد». سپس خانواده ها از یک ناهار پیک نیک با غذاهای لذیذ تابستانی مانند پنکیک با خامه و انواع توت های علوفه ای لذت می برند تا مدت‌ها در شب روشن، جشن‌ها از فروشندگان دیدن می‌کنند، سیخ‌های گوشتی می‌خورند و سرگرمی‌های زنده مانند موسیقی، رقص، و مجموعه‌ای از مسابقات ورزشی به نام بازی‌های Dygyn را تماشا می‌کنند یا در آن شرکت می‌کنند. اینها شامل اشکال سنتی کشتی، تیراندازی با کمان و مسابقات پیاده و اسب دوانی است. سولکو خاطرنشان می‌کند که در برخی از روستاها، برندگان بازی‌ها هنوز به روش سنتی، با بهترین برش گوشت اسب یا گوشت گاو اهدا می‌شوند، اما جوایز پولی رایج‌تر شده است. همچنین ممکن است برای دستاوردهای غیر ورزشی مانند بهترین آشپزی یا دختری با بلندترین موها جوایزی اعطا شود. سولکو توضیح می‌دهد که در پایان این فعالیت‌ها، پس از گذشتن شب تاریک و کوتاه، «ما به استقبال طلوع خورشید می‌رویم». و هنگام طلوع خورشید نیز مراسمی است که از خدایان آرزوی بخت و اقبال، سلامتی و غیره می کنند.
گروه گزارش