“آژنگ نیوز”:حفاری کم عمق STP که با نام گودال بیل هم شناخته می شود؛معمولاً درمحوطه تاریخی و یک بخش کوچک انجام می گیرد.امکانات لازم نیز عبارتند از : یک بیل و یک باستان شناس آموزش دیده است!
در این روش، اساساً، یک باستان شناس منطقه ای را به فاصله چند متر از هم جدا می کند، سپس محوطه را به صورت کم عمق حفاری می کند تا مواد فرهنگی پیدا شود. اگر مواد فرهنگی کشف شود، معمولاً مرحله بعدی حفاری «شعاعی» یا حفاری های کوچک دیگر با فاصله حدود ۲.۵و حداکثر ۵متر در هر جهت اصلی دور از محل اصلی است که در آن مصنوعات کشف شده است؛را شامل می شود.
بیشتر اوقات، یک برزنت در کنار محل STP که قرار است حفر شود نصب می‌شود و خاکی که با استفاده از یک بیل از آنجا حفر می‌شود، از طریق یک الک کوچک برای جستجوی مصنوعات غربال می‌شود. تمام خاک های حفاری شده از STP برای پر کردن مجدد حفره استفاده می شود تا از هرگونه تأثیر منفی بر چشم انداز و حیات وحش جلوگیری شود، حتی حیات وحشی که علاقه مند به شروع یک حرفه جدید به عنوان باستان شناس است.
در شمال شرقی، STP ها معمولاً باید با دست تا عمق یک متر کاوش شوند که در آن نقطه برای یک باستان شناس کاوش بسیار دشوارتر است. STP یکی از روش‌های پیمایشی است که در جعبه ابزار روش‌شناسی باستان‌شناسان ضروری است، و روشی است که بسیاری از باستان‌شناسان را برای درمان دردهای عضلانی پس از یک روز حفاری اجبارا به حمام گرم فرستاده است.
گروه تاریخ