“آژنگ نیوز”:لباس سفید عروس به عنوان یونیفورم مشهور و برجسته جایگاه ویژه ای در زندگی انسان‌ها دارد. در سال ۱۸۷۵ هنرمند بریتانیایی ادوین لانگ تفسیری از صحنه عروسی های باستانی را بر اساس توصیف هرودوت و همچنین تصاویری از مصنوعات آشوری ترسیم کرد. در این نقاشی همه عروس‌های بالقوه در نقاشی لانگ، لباسهای پرده‌دار به رنگ کرم یا سفید پوشیده بودند، در حالی که مردان ترکیبی از رنگ‌های تیره‌تر را در بر داشتند.
اما این طرح رنگی بیش از هر سابقه تاریخی واقعی به ایده های ویکتوریایی درباره عروسی ها مربوط می شود .سنتهایی است که تقریباً به طور قطع در دنیای باستان وجود نداشتند. با این حال، در زمان‌ها و مکان‌های خاص، ایده‌هایی درباره‌ی نوع زیبایی یا فضیلتی که یک تازه‌عروس باید داشته باشد، در داستان، یک اسطوره، بخشی از فرهنگ یا یک ازدواج معروف نقش بسته و در قالب سنت‌ها و خرافات شکل گرفته است.
با گذشت زمان، این روایت ها به مراسم تبدیل شده اند. در بیشتر تاریخ، حتی عروس های غربی لباس سفید نمی پوشیدند. در روم باستان، جایی که ازدواج با مهمانی‌ها و ضیافت‌ها برگزار می‌شد – یک رویداد اجتماعی مهم، اگر نگوییم یک مراسم مقدس – عروس‌ها نقاب‌های بلند زرد تیره روی مدل موی بافته شده شش قسمتی می‌پوشیدند. حجاب زرد به عنوان “رنگ شعله” توصیف می شد و بنابراین خود عروس ها مانند مشعل بودند و نور و گرما را به خانه های شوهران جدیدشان می آوردند. عروس‌های آتنی باستان لباسهای بلند بنفش یا قرمز روشن می‌پوشیدند . این ازدواج با یک جشن رسمی و پس از آن یک راهپیمایی مشعل روشن شد که زوج را با کشتی به اتاق عروس رساند. به محض ورود، به عروس آتنی میوه ای داده شد تا آن را گاز بگیرد، مانند پرسفون که دانه های انار باغ های زیرزمینی را می چشد که او را به شوهر جدیدش، هادس، می چسباند.
البته موضوع اصلی عروسی ها گذر نمادین از کودکی به بزرگسالی، از یک مرحله متمایز از زندگی به مرحله بعدی است. این امر به ویژه در مورد زنان صادق است، که از قلمرو بکر و بهاری دخترانه به بلوغ پربار زندگی زناشویی می گذرند، جایی که از آنها انتظار می رود بچه دار شوند. در بسیاری از فرهنگ‌ها، مراسمی که زنان جوان را به دنیای جدیدی از روابط انسانی و مادری وارد می‌کند، به‌عنوان نوعی مرگ خود قدیمی او در نظرگرفته می‌شد که همراه با سوگواری‌های تشریفاتی و سوگواری‌های رسمی کامل می‌گردید.
بنابر این گاهی اوقات لباس هایی که عروس خانم ها می پوشیدند این مضامین را منعکس کرده است. چین ممکن است اولین جایی باشد که در آن از عروس ها انتظار می رفت رنگ خاصی بپوشند. در طول سلطنت سلسله ژو، حدود سه هزار سال پیش، عروس‌ها و دامادهایشان هر دو جامه‌های سیاه و سفید با تزئینات قرمز بر تن میکردند که روی یک زیرپوش سفید قابل مشاهده می‌پوشیدند. پوشیدن رنگ ها و طرح های خاص مختص مراسم عروسی نبود. حاکمان ژو قوانین سختگیرانه‌ای برای لباس وضع کردند که بر اساس حرفه، طبقه اجتماعی، جنسیت و موقعیت، تعیین می‌کرد چه چیزی، چه کسی و چه زمانی پوشیده شود.
این قوانین هنوز در آغاز سلسله هان، در حدود ۲۰۰ سال قبل از میلاد، زمانی که عروس ها و دامادها هر دو لباس سیاه می پوشیدند، به قوت خود باقی بود. ظاهراً هانس در اجرای احکام لباس سخت‌گیری کمتری داشتند، اما با این وجود تجویز میکردند که رنگ‌های خاصی در زمان‌های خاصی از سال استفاده شود: سبز در بهار، قرمز در تابستان، زرد در پاییز و سیاه در زمستان. در قرن هفتم، در طول سلطنت سلسله تانگ، با راحت تر شدن فرامین لباس، مد شد که عروس ها در مراسم عروسی خود سبز بپوشند – شاید به عنوان اشاره ای به لباس های بهاری دوره قبلی هان – در حالی که دامادهایشان معمولاً قرمزمی پوشیدند. نظم اجتماعی آرام‌تر منجر به مدهای متنوع‌تر و آزمایشی‌تر شد و زنان در زندگی روزمره خود لباسهای رنگارنگ و حتی لباسهای سنتی مردانه می‌پوشیدند. سلسله تانگ در طول دوره‌ای نفوذ فرهنگی اش از چین به ژاپن و شبه‌جزیره کره سرازیر شد. تأثیرات مد از دوره تانگ هنوز در برخی از مدهای عروس سنتی ژاپنی و کره‌ای امروزی، هر دو به صورت لباسهای رنگی دیده می‌شود.
در ژاپن، عروس اغلب در طول روز عروسی خود چندین کیمونو با رنگ های مختلف می پوشید.در نهایت نیز یک عروس شینتو ژاپنی لباس سفید می پوشید. با شروع قرن چهاردهم، لباس عروس ابریشمی کره ای قرمز، سبز و زرد بود. مانند چین تحت فرمانروایی ژو و هان، مدهای سنتی کره نیز به شدت با رنگ تنظیم می شدند. کودکان و بزرگسالان مجرد در کره امپراتوری رنگ های روشن می پوشیدند، در حالی که پس از ازدواج، مردان و زنان این دوره هر دو تا سن پیری لباس های سفید یا خنثی دیگر می پوشیدند. افراد بسیار مسن فقط سفید می پوشیدند که رنگ عزا بود و هر کس موظف بود تا سه سال پس از مرگ یک امپراتور یا یکی از اعضای خانواده اش سفید بپوشد. همچنین انتظار می‌رفت که عروس‌های کره‌ای سنتی مضمونی را در مد لباس عروس در سرتاسر جهان داشته باشند که تقلید از خانواده سلطنتی است.
این موضوع تا حدی نشان می‌دهد که چگونه عروس‌های غربی نیز سفید پوشیدند، و به نوبه خود، چگونه یک نوع خاص از لباس عروس سفید غربی شروع به تسخیرعروسی‌های کل جهان کرد. لباس عروس برای اولین ازدواج در اروپا و کشورهای اروپایی در حال حاضر معمولاً به طور پیش فرض سفید است و هر زنی که با رنگ دیگری ازدواج می کند این کار را به عنوان یک انحراف انجام می دهد. اما فراگیر شدن این سبک نسبتاً جدید است و تنها در اواسط قرن نوزدهم، زمانی که ملکه ویکتوریا در سال ۱۸۴۰ با شاهزاده آلبرت ازدواج کرد، رواج یافت. افراد خاندان سلطنتی لباسهای طلایی یا آبی می پوشیدند، یا اگر پولدار یا سلطنتی نبودند، بهترین لباسشان هر رنگی بود. اولین نمونه ثبت شده از لباس عروسی سفید در فرهنگ غربی مربوط به شاهزاده خانم فیلیپا انگلیسی در مراسم عروسی او با اریک پادشاه اسکاندیناوی در سال ۱۴۰۶ است. او لباس سفیدی پوشیده بود که با خز ارمینه و سنجاب پوشیده شده بود. در سال ۱۵۵۸، ماری ملکه اسکاتلند در مراسم عروسی خود با پادشاه فرانسه که به زودی به سلطنت می رسد، لباس سفید می پوشید، علیرغم این واقعیت که رنگ سفید در آن زمان برای ملکه های فرانسوی عزا بود. برای چند قرن بعد، رنگ سفید محبوب اما به هیچ وجه به عنوان اجباری برای عروسی های سلطنتی باقی نماند (پرنسس شارلوت، زمانی که در سال ۱۸۱۶ با شاهزاده لئوپولد ساکس-کوبورگ-سالفلد ازدواج کرد، لباسی با رنگ نقره ای متالیک به تن کرد). لباسهای سفید نماد باکرگی یا حتی پاکی نبودند، بلکه گران‌تر بودند و تمیز نگه‌داشتن آنها سخت‌تر بود و در نتیجه وضعیت و ثروت پوشنده را نشان می‌داد. تا اواسط قرن نوزدهم، هیچ زنی، حتی خانواده سلطنتی، انتظار نداشت که لباس عروسی خود را فقط یک بار بپوشد و سپس دیگر هرگز لباس عروسی خود را نبپوشد (ایده ای که حتی برای افراد بسیار ثروتمند قبل از انقلاب صنعتی پوچ بود). حتی ملکه ویکتوریا لباس عروس و آرایش خود را برای استفاده بعدی تغییر داد. اگر
یک زن غیر سلطنتی یک لباس جدید مخصوصاً برای عروسی خود درست کرده بود، احتمالاً این لباس به بهترین لباس روز یکشنبه جدید او تبدیل می شد.همچنین او این لباس را به همان شکلی که هست یا در حالت تغییر یافته یا رنگ شده، تا زمانی که میتوانست آنرا میپوشید مگر زمانی که مدها تغییر میکردند. بیشتر اوقات، یک زن با بهترین لباسی که قبلاً داشت در مراسم ازدواج شرکت می کرد. البته همه اینها برای عروس های غربی پس از ازدواج ملکه ویکتوریا و انقلاب صنعتی، تا حد زیادی به لطف چند پیشرفت فناوری جدید، به ویژه عکاسی و گسترش مجلات مصور، تغییر کرد.
ظهور عکاسی و به‌ویژه پرتره‌های عروسی نیز در رواج روند لباسهای عروسی سفید کمک زیادی کرد. لباسهای سفید بیشتر از انتخاب یک ملکه محبوب، خوب به نظر می‌رسند و در پرتره‌های عکاسی جدید سیاه و سفید یا با رنگ قهوه‌ای ، خودنمایی می‌کنند. آن‌هایی که در عکس هستند متمایز به نظر می رسیدند و زمینه خوبی برای نشان دادن زیبایی عروس فراهم می کردند. در سال ۱۸۴۹، مجلات زنان به صورت گسترده اعلام کردند که نه تنها سفید بهترین رنگ برای لباس عروس است، بلکه در واقع همیشه بهترین و مناسب ترین انتخاب نی رنگ سفید بوده است.
بدین ترتیب رنگ سفید لباس عروس به عنوان یک نماد تا به امروز تثبیت شد.
نویسنده:حسن محرابی
گروه تاریخ