“آژنگ نیوز”:کارتوگرافی(نقشه برداری) به عنوان علم و هنر ساختن نقشه ها یا نمایش های گرافیکی که مفاهیم فضایی را در مقیاس های مختلف نشان می دهد، تعریف می شود. نقشه ها اطلاعات جغرافیایی یک مکان را منتقل می کنند و بسته به نوع نقشه می توانند در درک توپوگرافی، آب و هوا و فرهنگ مفید باشند.
اشکال اولیه نقشه برداری بر روی لوح های گلی و دیواره های غار انجام می شد.اما امروزه نقشه ها می توانند اطلاعات زیادی را نشان دهند. فناوری هایی مانند سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) اجازه می دهد تا نقشه ها را نسبتاً آسان با رایانه تهیه کرد.
نقشه ها و کارتوگرافی اولیه
برخی از اولین نقشه های شناخته شده به ۱۶۵۰۰سال قبل از میلاد برمی گردد و آسمان شب را به جای زمین نشان می دهد. نقاشی‌های باستانی غار و حکاکی‌های صخره‌ای نیز ویژگی‌های چشم‌اندازی مانند تپه‌ها و کوه‌ها را به تصویر می‌کشند. باستان شناسان بر این باورند که این نقاشی ها هم برای پیمایش مناطقی که نشان می دادند و هم برای به تصویر کشیدن مناطقی که مردم از آن ها بازدید می کردند استفاده می شد.
نقشه ها در بابل باستان (بیشتر بر روی لوح های گلی) ایجاد شده اند و اعتقاد بر این است که آنها با تکنیک های نقشه برداری بسیار دقیق ترسیم شده اند. این نقشه‌ها ویژگی‌های توپوگرافی مانند تپه‌ها و دره‌ها را نشان می‌دادند. نقشه جهانی بابل که در ۶۰۰سال قبل از میلاد ساخته شده است، به عنوان اولین نقشه جهان در نظر گرفته می شود. این نقشه منحصر به فرد است زیرا نمادی از زمین است.
یونانیان: اولین نقشه های کاغذی
یونانیان باستان اولین نقشه های کاغذی را ایجاد کردند که برای ناوبری و به تصویر کشیدن مناطق خاصی از زمین استفاده می شد. آناکسیماندر اولین نفر از یونانیان باستان بود که نقشه جهان شناخته شده را ترسیم کرد و به این ترتیب او را یکی از اولین نقشه نگاران می دانند. هکاتائوس، هرودوت، اراتوستنس و بطلمیوس دیگر نقشه‌سازان مشهور یونانی بودند. نقشه هایی که آنها ترسیم کردند بر اساس مشاهدات کاوشگر و محاسبات ریاضی بود.
نقشه های یونان باستان برای تاریخ نقشه کشی مهم هستند زیرا اغلب یونان را در مرکز جهان و احاطه شده توسط اقیانوس نشان می دادند. دیگر نقشه‌های یونانی اولیه جهان را به دو قاره – آسیا و اروپا تقسیم می‌کنند. این ایده‌ها عمدتاً از آثار هومر و همچنین دیگر ادبیات اولیه یونان گرفته شده است.
طول و عرض جغرافیایی
بسیاری از فیلسوفان یونانی زمین را کروی می دانستند و این دانش بر نقشه کشی آنها تأثیر گذاشت. به عنوان مثال، بطلمیوس با استفاده از یک سیستم مختصات با موازی عرض جغرافیایی و نصف النهارهای طول جغرافیایی، نقشه هایی را ایجاد کرد تا مناطقی از زمین را به صورت دقیق نشان دهد. این سیستم مبنایی برای نقشه های امروزی شد و اطلس او “Geographia” نمونه اولیه نقشه برداری مدرن در نظر گرفته می شود.
علاوه بر نقشه های یونان باستان، نمونه های اولیه نقشه برداری نیز از چین بیرون آمده است. این نقشه ها مربوط به قرن چهارم قبل از میلاد هستند و بر روی بلوک های چوبی کشیده شده اند یا بر روی ابریشم تولید شده اند. نقشه های اولیه چینی از ایالت Qin، مناطق مختلفی را با ویژگی های چشم انداز مانند سیستم رودخانه جیالینگ و همچنین جاده ها نشان می دهد. اینها برخی از قدیمی ترین نقشه های اقتصادی جهان در نظر گرفته می شوند.
کارتوگرافی چینی
نقشه کشی در چین در طول سلسله های مختلف آن به توسعه ادامه داد و در سال ۶۰۵ پس از میلاد یک نقشه اولیه با استفاده از سیستم شبکه ای توسط پی جو از سلسله سوئی ایجاد شد. در سال ۸۰۱ پس از میلاد، “Hai Nei Hua Yi Tu” (نقشه مردم چین و بربر در [چهار] دریا) توسط سلسله تانگ ایجاد شد تا چین و همچنین مستعمرات آسیای مرکزی آن را نشان دهد. این نقشه ۳۰ فوت (۹.۱ متر) در ۳۳ فوت (۱۰ متر) بود و از یک سیستم شبکه ای با مقیاس بسیار دقیق استفاده می کرد.
اطلس تولید شد
در سال ۱۵۷۹، اطلس گوانگ یوتو تولید شد. این اطلس شامل بیش از ۴۰ نقشه بود که از یک سیستم شبکه ای استفاده می کرد و نشانه های مهمی مانند جاده ها و کوه ها و همچنین مرزهای مناطق مختلف سیاسی را نشان می داد. نقشه‌های چینی قرن‌های ۱۶ و ۱۷ همچنان به پیشرفت خود ادامه دادند و به وضوح مناطقی را نشان دادند که تازه در حال کاوش بودند. در اواسط قرن بیستم، چین یک موسسه جغرافیایی ایجاد کرد که مسئول نقشه برداری رسمی بود. این موسسه بر کار میدانی در تولید نقشه‌های متمرکز بر جغرافیای فیزیکی و اقتصادی تأکید کرد.
کارتوگرافی اروپایی
نقشه های اروپای قرون وسطی اولیه عمدتاً نمادین بودند، مشابه نقشه هایی که از یونان بیرون آمدند. در آغاز قرن سیزدهم، مدرسه نقشه برداری مایورکا توسعه یافت. این «مدرسه» با همکاری نقشه نگاران، کیهان شناسان، دریانوردان و سازندگان ابزار ناوبری فعالیت میکرد. مدرسه نقشه‌برداری مایورکا نمودار معمولی پورتولان را اختراع کرد.این مدلنمودار مایل دریایی ،از خطوط قطب‌نمای شبکه‌ای برای ناوبری استفاده میکرد.
عصر اکتشاف
نقشه کشی در اروپا در عصر اکتشاف توسعه بیشتری یافت زیرا نقشه کشان، بازرگانان و کاوشگران نقشه هایی را ایجاد کردند که مناطق جدیدی از جهان را که بازدید می کردند را نشان می داد. نقشه نگاران همچنین نمودارها و نقشه های دریایی دقیقی را تهیه کردند که برای ناوبری استفاده می شد. در قرن پانزدهم، نیکلاس ژرمنوس طرح نقشه دونیس را با خطوط موازی و نصف النهارهای مساوی اختراع کرد که به سمت قطب ها همگرا می شدند.
اولین نقشه های قاره آمریکا
اولین نقشه‌های قاره آمریکا توسط نقشه‌بردار و کاشف اسپانیایی، خوان د لا کوزا، که با کریستف کلمب دریانوردی میکرد، تهیه شد. او علاوه بر نقشه‌های قاره آمریکا، تعدادی از اولین نقشه‌ها را ایجاد کرد که قاره آمریکا را همراه با آفریقا و اوراسیا نشان می‌داد. در سال ۱۵۲۷، دیوگو ریبیرو، نقشه‌بردار پرتغالی، اولین نقشه علمی جهان را به نام Pádron Real طراحی کرد. این نقشه به این دلیل اهمیت داشت که سواحل آمریکای مرکزی و جنوبی را با دقت بسیار زیادی نشان می داد و وسعت اقیانوس آرام را نیز با دقت تصویر میکرد.
در اواسط دهه ۱۵۰۰، جراردوس مرکاتور، نقشه‌بردار فلاندری، طرح نقشه مرکاتور را اختراع کرد. این طرح بر اساس ریاضیات بود و یکی از دقیق ترین نقشه ها برای ناوبری در سراسر جهان بود که در آن زمان در دسترس بود. طرح مرکاتور در نهایت به پرکاربردترین طرح ریزی نقشه تبدیل شد و استانداردی بود که در نقشه کشی تدریس می شد.
نقشه های سراسری
در بقیه دهه‌های ۱۵۰۰ و تا دهه‌های ۱۶۰۰ و ۱۷۰۰، اکتشافات بیشتر اروپا منجر به ایجاد نقشه‌هایی شد که نقاط مختلفی از جهان را نشان می‌داد که قبلاً نقشه‌برداری نشده بود. همزمان با گسترش قلمرو نقشه‌برداری شده، تکنیک‌های نقشه‌برداری همچنان دقیقتر شده و رشد می‌کردند.
کارتوگرافی مدرن
نقشه کشی مدرن با ظهور انواع پیشرفت های تکنولوژیکی آغاز شد. اختراع ابزارهایی مانند قطب نما، تلسکوپ و ماشین چاپ همگی امکان ساخت نقشه ها را آسان تر و دقیق تر کرد. فن‌آوری‌های جدید همچنین منجر به توسعه نقشه‌های متفاوتی شد که جهان را با دقت بیشتری نشان می‌داد. در قرن هفدهم و هجدهم، سازمان زمین شناسی ایالات متحده و بررسی ژئودتیک ملی از ابزارهای جدیدی برای نقشه برداری از مسیرها و بررسی زمین های دولتی استفاده کردند.
عکس های هوایی و تصاویر ماهواره ای
در قرن بیستم، استفاده از هواپیما برای گرفتن عکس‌های هوایی، انواع داده‌هایی را که می‌توان برای ایجاد نقشه‌ها استفاده کرد، تغییر داد. تصاویر ماهواره ای از آن زمان به منبع اصلی داده تبدیل شده است و برای نشان دادن مناطق بزرگ با جزئیات زیاد استفاده می شود. در نهایت، سیستم‌های اطلاعات جغرافیایی (GIS) یک فناوری نسبتاً جدید است که امروزه نقشه‌کشی را تغییر می‌دهد، زیرا این امکان را فراهم می‌کند که انواع مختلفی از نقشه‌ها با استفاده از انواع مختلف داده‌ها به راحتی ایجاد و با رایانه طراحی شوند.
نوشته آماندا برینی
مترجم:احسان محرابی
گروه تاریخ