به گزارش “آژنگ نیوز”نامه نگاری نمی میرد.تصویری از انبوده نامه هایی که به مناسبت عید نوروز سال ۱۳۳۷ به پستخانه ارسال شده است تا این نامه ها به دست مردم برسد. گرفتن نامه یکی از مواردی بود که شادی فراوانی برا خانواده ها بخصوص در دوران نوروز داشت.
نامه نگاری در ایران از دوران باستان رواج داشته است.در زمان هخامنشیان واژه‌ها را با خط میخی بر روی پوست دباغی شدهٔ جانوران می‌نوشتند. سپس آن پوست را به دست چاپار یا پیک می‌دادند تا به مقصد برساند. در واقع نامه نگاری از زمان هخامنشیان به وجود آمد.
برای جابجائی نامه‌ها در زمان ساسانیان از قاصد استفاده می‌شد و نامه را با اسب به مقصد می‌رساندند، برای رفع خستگی و سرعت عمل بهتر بین راه در فواصل معین چاپارخانه‌هایی ساخته شده بود که در آن‌ها یک یا چند نفر مرد سوار کار حضور داشتند تا نامه را که قاصد از چاپارخانه قبلی می‌آورد به چاپارخانه بعدی برسانند.
در زمان صدارت امیر کبیر شخصی به نام شفیع خان چاپارچی باشی از امیر کبیر دستور یافت تا تشکیلات چاپار دولتی را نظم بخشد و امیر کبیر در اوخر سال ۱۲۶۶ دستور ساخت چاپارخانه‌های جدید در تمام ایالت را داد. از سال ۱۲۶۸ برای ارسال نامه نرخ تصویب شد و تا بیست سال بعد ادامه داشت.
بعد از مدتی کتابچه‌ای نیز تهیه و بین ایالات توزیع شد که در آن صورت چاپارخانه‌ها و مسافت هر کدام قید شده بود لذا با گرفتن التزام از شفیع خان در اندک زمانی ارسال مراسلات و مکاتبات خصوصی مردم بین مرکز و شهرهای مهم شکل گرفته و مرتب شد و مامورین ملزم به اجرای دقیق و صحیح برنامه شدند.با تاسیس پستخانه در نزدیکی میدان توپخانه امروزین و از دهه ۲۰ به بعد ارسال نامه مکانیزه و تقریبا مدرن شد.
هر چند که نامه نویسی با ظهور تکنولوژی های جدید و شبکه های مجازی با تهدید مواجه شده است. اما تا زمانی که انسان قادر به نوشتن است، نامه نویسی نمی میرد.
گروه تاریخ