“آژنگ نیوز”: روایت دست اول از ایجاد سندیکای روزنامه نگاران.۲۱ تیر‌ماه سال ۱۳۴۱ اعلامیه رسمی ایجاد سندیکای روزنامه نگاران ایران به امضای موسسین آن رسید و رسما آغاز به کار کرد .
در اواخرسال ۱۳۴۰ خورشیدی ۴ نفر روزنامه نگار خوشنام ایران در پارک شهر تهران واقع در خیابان خیام(باغ سنگلج)و نزدیک ساختمان روزنامه اطلاعات، در سالن کتابخانه پارک شهر گرد هم آمدند.
این چهار تن عبارت بودند از:زنده یاد مسعود برزین ،زنده یاد خسرو شاهانی شرق،زنده یاد حسین رائینی و پرویز آزادی .انسانهای شریف که به کمک دیگران اعتبار بسیاری به روزنامه نگاری دوران خود داده بودند.این چهار نفر در این نشست هدف خود از تشکیل و تاسیس سندیکای روزنامه نگاران را مشخص کردند که همانا ایجاد پایگاه مطمئنی برای رسیدگی به امور و مسایل روزنامه نگاران بود.حتی بعد از تاریخ فوق اعلامیه دعوت برای سایر روزانه نگاران ایرا ن ارسال شد و دومین جلسه هم در همان مکان کتابخانه پارک شهر برگزار شد و در آن جلسه 33 نفرروزنامه نگار بر اهداف تاسیس سندیکا صحه گذارده و متن آن را امضاء کردند.
ایجاد سندیکای روزنامه نگاران ایران مصادف بود با نخست وزیری دکتر علی امینی ،طبق اعلامیه موسسین ،سندیکا یک بنیاد حرفه ای وبرای حفاظت از حقوق روزنامه نگاران و حرفه روزنامه نگاری بود.لذا پروانه آن را وزارت کار باید صادر میکرد.نخستین مجمع عمومی سندیکا ۲۴آبان ماه همان سال برگزار و مسعود برزین را به سمت دبیر انتخاب کرد.در این رای گیری که تمامی نویسندگان،خبر نگاران و مترجمان وقت نشریات،خبرگزاری پارس ،رادیوها و تلویزیون غیر دولتی (ثابت پاسال)شرکت کرده بودند .
زنده یاد داریوش همایون با اختلاف چند رای دوم شده بود.زنده یاد ذبیح اله منصوری هم رئیس هیات مدیره شد. بعدا وزارت اطلاعات و جهانگردی اجازه داد که از آن پس جلسات مجمع عمومی سندیکا در تالار مدرسه فیروز کوهی (خیابان آشیخ هادی )برگزار شود.این دستور که با کوشش زنده یاد دکتر عطاءاله تدین معاونت مطبوعاتی وقت وزارت اطلاعات و جهانگردی صادر شد.به اعتبار و دوام این سندیکای نوپا کمک شایانی کرد و باعث رشد و جهش این سندیکا شد.
با تاسیس سندیکا ،روزنامه نگاران ایران امنیت شغلی یافتند و دارای قرارداد کار و مصون از تعرض شدند. با وجود این ،اخراج بدون دلیل آنان از کار و عمدتا بدون پرداخت غرامت از سال ۱۳۵۸ (یکسال پس از انقلاب)آغاز و به تدریج نود درصد آنان خانه نشین شدند.سندیکا شغل دیگر داشتن روزنامه نگار را مغایر ژورنالیسم حرفه ای می دانست.
از آغاز انقلاب سال ۱۳۵۷ ،سندیکا بر ضد سانسور بپا خواست.سندیکا از اواخر سال ۱۳۶۰ عملا فعالیتی نداشته ولی انحلال آن تا به امروز اعلام نشده است(گویا وزارت کار از تجدید پروانه طفره رفته است)در حال حاضر آقای محمد بلوری به عنوان آخرین دبیر سندیکا مشغول به فعالیت هستند.
از کارهای سندیکا ساختن یک مجتمع مسکونی برای۱۲۲روزنامه نگار بوده است.این مجتمع هم اکنون به عنوان کوی نویسندگان در اول بزرگراه جلال آل احمد در شهر آرا فعال است و عده ای از روزنامه نگاران که اکثرا بازنشسته هستند همچنان در آنجا ساکن هستند.سندیکا در مرکز تهران جنب ساختمان بورس نیز زمینی خریده بود تا برای خود دفتر مرکزی و باشگاه خود (باشگاه مطبوعات)ساختمانی بسازد که این زمین و ساختمان نیمه تمام آن ظاهرا به جای خود باقی است.
در نخستین مجمع عمومی سندیکای روزنامه نگاران ایران آقایان:داریوش همایون،ذبیح اله منصوری ،پرویز آزادی،اسماعیل یگانگی،سیامک پورزند،اسماعیل رائین و هوشنگ پور شریعتی به همراه خانمها :لعبت والا،ویکتوریا بهرامی به عضویت هیات مدیره .آقای ر. اعتمادی به سمت بازرس هیات مدیره و همانطور که دربالا ذکر شد آقای مسعود برزین هم به عنوان دبیر سندیکا برگزیده شدند.
مجله کتیبه جدول این افتخار را دارد که با بسیاری از این بزرگان و آزاد اندیشان مطبوعات ایران سالهای زیادی همکاری داشته و دارد.زنده یاد خسرو شاهانی نزدیک به ۳۰ سال،زنده یاد دکتر عطاءاله تدین بیش از ۲۷ سال ،زنده یادسیامک پورزند بیش از ۲۵ سال ،جناب آقای پرویز آزادی بیش از ۳۰ سال و…
امیدواریم که مجله جدول کتیبه به عنوان بخش کوچکی از جامعه مطبوعات ایران که تاریخ آن در خود بسیار زنان و مردان به راستی آزاد اندیش و بزرگ دیده بتواند به رسالت خود که همانا قدم برداشتن در راه آزادی و اطلاع رسانی بی غرض و همچنین یاد آوری تاریخ با شکوه ایران زمین به نسل جوان ایرانی هست قدم بردارد.
نویسنده مطلب :حسینعلی فسنقری سبزواری
به نقل از شماره 435 مجله ماهانه جدول
گروه تاریخ