پژمان بختیاری زاده سال ۱۲۷۹ تهران و درگذشته ۱۳ آذر ۱۳۵۳ درتهران محقق، شاعر و مترجم معاصر کشورمان است.
وی، زادگاه اصلی و سرزمین پدری اش «دشتک» است که در ۸۵ کیلومتری مرکز استان چهارمحال بختیاری، در دامنه کوهساران بلند بختیاری، منتهی به «زردکوه» و در کنار سرچشمه‌های اصلی «رود کارون» واقع است.
پدر پژمان «علیمرادخان میرپنج» از سرداران دوران مشروطه بود و در دوره مظفرالدین‌شاه برای تصدی مناصب نظامی به تهران مهاجرت کرد و صاحب عنوان لشگری میرپنج (سرتیپ) شد. خواهر علیمرادخان مادر علیقلی‌خان سرداراسعد بختیاری بود. مادر پژمان عالمتاج قائم مقامی متخلص به (ژاله) از شاعران آن زمان بود که نسبش به خاندان میرزا ابوالقاسم قائم‌مقام فراهانی می‌رسید.
پژمان نخست در دشتک به مکتبخانه رفت. سپس در تهران در مدرسه فرانسوی «سن لویی» تحصیلات خود را ادامه داد و با زبان و ادبیات فرانسه آشنایی یافت. ابتدا مدتی در خدمت وزارت پست و تلگراف بود و سپس به شعر و تصنیف روی آورد. وی از شاعران سنت گرا اما نوپرداز معاصر است و این ارادت وی به ادبیات کهن انگیزه ساز تصحیح دیوان حافظ توسط او شد،
تصحیحی که به واسطه زاویه دید و حاشیه نویسی‌های وی بر اشعار حافظ، دارای شیرینی و لطافت خاصی است و شاید هم از این رو تصحیح پژمان در حوزه حافظ پژوهی از جایگاه ویژه‌ای بر خوردار است. وی در نظم و نثر آثار فراوانی را برجای گذاشت.
پژمان بختیاری در ۷۴ سالگی درگذشت.
نمونه ای از اشعارش:
اگر ایران به جز ویران‌سرا نیست
من این ویران‌سرا را دوست دارم.
اگر تاریخ ما افسانه‌رنگ است
من این افسانه‌ها را دوست دارم.
نوای نای ما گر جانگداز است
من این نای و نوا را دوست دارم.
اگر آب و هوایش دل‌نشین نیست
من این آب و هوا را دوست دارم.
گروه تاریخ