شوربختانه خبر رسید که دکتر لاله بختیار، عرفان‌پژوه برجسته معاصر درگذشته است. لاله بختیار اندیشمندی ممتاز و متمایز بود که آثاری ماندگار از خود به جا گذاشته است. گستره‌ی گسترده‌ی آثار او از ترجمه قرآن و نهج‌البلاغه و معجم‌المفهرس به انگلیسی تا پژوهش‌های عرفانی و حتی تاملات نوآورانه روان‌شناختی و معماری را در بر می‌گیرد. دکتر لاله بختیار به رغم دانش وسیع و جایگاه سترگ حرفه‌ای و دانشگاهی در مغرب‌زمین، چنان متواضع می‌نمود که گویی همواره شگرد شاگردی می‌آموزد.
او به دانشجویانش یاد می‌داد که به دور لاله قدح‌گیر و بی‌ریا باشند و عصای معرفت را قورت ندهند. دکتر لاله به تاریخ پزشکی ایران نیز خدمت بسیار کرد و مجموعه پنج‌جلدی قانون ابن‌سینا را با ترجمه‌ای روان به انگلیسی برگرداند. همچنین از او دو جلد کتاب راجع به پدر (ابوالقاسم از توس) و مادر (هلن از توس) به جا مانده است که هر دو به انگلیسی است.
پدرش، دکتر ابوالقاسم بختیار، طبیب شهیر تاریخ معاصر پزشکی ایران است که نماد و نمودی از اراده و عشق به پزشکی، وطن و آموزش به شمار می‌رود. ابوالقاسم با سواد چند کلاس مکتب، سال‌ها دستفروشی و میوه‌فروشی و کفاشی و دوره‌گردی کرد تا از حسن اتفاق، پایش و کارش به مدرسه البرز رسید و در ۴۴سالگی دیپلم گرفت. پس از آن به ینگه دنیا رفت و در ۵۶سالگی (در سال ۱۳۰۶) پزشک شد.
در سال ۱۳۱۰ وقتی شنید که قرار است دانشکده پزشکی در تهران بنیان گذاشته شود، سمت جراحی بیمارستان مرکزی نیویورک را با حقوق ۲۰هزار دلار واگذاشت و بی‌‌درنگ به وطن بازگشت و نقشی بی‌بدیل در بنیانگذاری تالار تشریح و دانشکده پزشکی و سپس آموزش دانشجویان ایفا کرد. او وصیت کرده بود در توس به خاک سپرده شود. انگار می‌خواست همه بدانند که رستم پزشکی ایران بوده است. همسرش هلن نیز خدمت فراوانی به پرستاری در ایران کرد.
لاله بختیار فرزند چنین مادر و پدری بود. دکتر لاله بختیار به پدر و مادرش عشق می‌ورزید و عرق بسیار داشت که آنها را بشناسند و البته چنین کرد. او نه فقط به خاطر بیست‌وچند جلد کتاب‌های ارزشمندش و نه تنها به دلیل اعتبار علمی ممتازش، بلکه به خاطر سلوک مهربانانه و متواضعانه‌اش در ذهن و ضمیر فرهنگ ایرانی نامی بلند و جاودان خواهد ماند. روحش شاد.
نوشته از:حمیدرضا نمازی، رییس موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران
گروه گزارش