“آژنگ نیوز”: بالاترین لذت زندگی چیست؟برای پاسخ به این سوال در ابتدا اشاره می کنم که یک جمله مشهور روایت شده بر این مبنی :رزق؛ آنی نیست که درسفره هست، آنی هست که از گلو پایین می‌رود!
اما یکی از عرفای مسیحی بیانش لطیف تر از این است. این عارف می گوید رزق آنی هم نیست که از گلو پایین می رود، آن لذتی است که از گلو پایین رفتن [ لقمه ای] می بریم. تو اگر در حال خوردن چلو کباب هستی اما مضطرب و مشوش هم هستی، آن لقمه ای که از گلویت پایین می رود، رفته، اما هیچ چیز عایدت نمی شود. مهم آن لذتی است که عایدت می کند، آن رزقت است.
داستانی در کتاب ” اغانی” ابوالفرج اصفهانی است، [می نویسد] : هارون الرشید در لباس مبدل با زنش رفته بود بیرون، بعد دید در اطراف حمامی در وضعیتی که بوهای خیلی آزار دهنده و حرارت و آلودگی اش مشخص است، یک پیرمرد و پیرزنی نشسته اند و ظرف نانی گذاشته اند و نان خشک را در آن خرد کرده اند ،بعد پیرزن نان را از آب در می آورد و می گذارد در دهان پیرمرد و پیرمرد هم لقمه ی نان را می گذارد در دهان پیرزن.
هیچ کدام غذای خودشان را نمی خوردند، بعد هارون الرشید به زبیده گفت: آیا لذتی از این بالاتر دیده است؟
آن وقت زبیده بیتی شعر گفت که : من هیچ لذتی بالاتر از این فکر نمی کنم که در هیچ قصری، سلطانی احساس کرده باشد، این رزقش بیشتر از آن است.
یعنی زبیده و هارون هم وقتی با هم غذا می خورند هر کدام هزار غم و غصه ی دیگر دارند، این لقمه که از گلویشان پایین می رود آن لذت را نمی برند که این زن و شوهر از این نان خشک در آب خالی برای این که نرم بشود، می برند.
رزق آدم آن لذتی است که آدم می برد، ازاین لحاظ است که رزق را در عربی می گویند متاع، یعنی متعه ی شماست و تمتعی که می برید. متعه در عربی یعنی آن که عایدتان می شود وگرنه خود آن لقمه باز عاید من نمی شود، من اصلا از حشور[ تجزیه و مراحل هضم] لقمه در معده ام بی خبرم، آن که از هر لقمه عایدم می شود، آن لذت و کیفی است که عایدم می شود.
نوشته ای از:مصطفی ملکیان
گروه گزارش