“آژنگ نیوز”:بررسی تاریخچه هدفون اختراع کلیدی موجب می شود دریابیم که تقریباً غیرممکن است که این روزها در یک شهر یا محوطه دانشگاه یا مرکز خرید، یا واقعاً در هر جایی قدم بزنید، بدون اینکه حداقل چند ده نفر را ببینید که هدفون‌های کوچکی در گوش‌هایشان فرو کرده‌اند، یا حتی هدفون‌های بزرگی که شبیه چیزی است که یک خلبان ۷۴۷ می‌پوشد. فراگیر بودن هدفون های مدرن را شاید بتوان به واکمن سونی نسبت داد که در سال ۱۹۷۹ عرضه شد و تقریباً بلافاصله به نماد فرهنگ پاپ تبدیل شد. به عنوان اولین پخش کننده موسیقی قابل حمل و مقرون به صرفه، واکمن به یک ویژگی برجسته برای جوان حرفه ای شهری تبدیل شد که حتی روی جلد کتاب راهنمای Yuppie نیز قرار گرفت. البته تاریخچه هدفون ها به سال های ۱۹۸۰ بازمی گردد. مانند بسیاری از لوازم الکترونیکی تجاری، هدفون های مدرن (و صدای استریو) تا حدی در ارتش نشات گرفته اند. با این حال، یک شخص یا شرکت منحصر به فرد وجود ندارد که هدفون را “اختراع” کند، بلکه چند بازیکن کلیدی وجود دارد که آنها را از پایگاه های نظامی و تابلوهای برق به خانه آورده و به خیابان آورده اند.
در دهه ۱۸۹۰، یک شرکت بریتانیایی به نام Electrophone سیستمی را ایجاد کرد که به مشتریان خود اجازه می داد به فیدهای زنده اجراهای تئاترها و سالن های اپرا در سراسر لندن متصل شوند. مشترکین این سرویس می‌توانند از طریق یک جفت هدفون بزرگ که در زیر چانه متصل می‌شوند و توسط یک میله بلند نگه داشته می‌شود، به عملکرد گوش دهند. شکل و ساخت این هدفون های اولیه آنها را به نوعی شبیه عینک های اپرا از راه دور و صوتی تبدیل کرده است. انقلابی بود و حتی نوعی صدای استریوی ابتدایی را ارائه می کرد. با این حال، اولین هدفون ها هیچ ارتباطی با موسیقی نداشتند، اما در اواخر قرن ۱۹ برای ارتباطات رادیویی و اپراتورهای تلفن استفاده می شدند.
همانطور که مهندس مارک شوبین در مقاله ای عالی در مورد تاریخچه هدفون اشاره کرد، قبل از الکتروفون، مهندس فرانسوی ارنست مرکادیه مجموعه ای از هدفون های داخل گوشی را در سال ۱۸۹۱به ثبت رساند. مرکادیر به دلیل “بهبود گیرنده های تلفن … که باید به اندازه کافی سبک باشند تا در حین استفاده روی سر اپراتور حمل شوند”، حق امتیاز ایالات متحده را به شماره ۴۵۴۱۳۸ دریافت کرد. پس از آزمایش‌های گسترده و بهینه‌سازی گیرنده‌های تلفن، Mercadier توانست گیرنده‌های مینیاتوری با وزن کمتر از ۱۳/۴ اونس تولید کند و “برای قرار دادن در گوش تطبیق داده شود”. طراحی او یک شاهکار مینیاتوری باورنکردنی است و به طور قابل توجهی شبیه به هدفون های امروزی هدفون است، به دلیل استفاده از روکش لاستیکی “برای کاهش اصطکاک در برابر دهانه گوش … به طور موثر گوش را در برابر صداهای خارجی می بندد.”
هدفون بالدوین اولیه
در سال‌های منتهی به جنگ جهانی اول، دریافت نامه‌هایی از کسب‌وکارهای کوچک و مخترعان برای ارائه محصولات و مهارت‌های منحصر به فرد خود برای نیروی دریایی غیرعادی نبود. در سال ۱۹۱۰، نامه‌ای به یاد ماندنی که با جوهر بنفش روی کاغذ آبی و صورتی نوشته شده بود، از ناتانیل بالدوین اهل یوتا، که پیامش با یک جفت نمونه اولیه هدست تلفن برای آزمایش نظامی ارائه شده بود، ارسال شد.
در حالی که این درخواست بلافاصله جدی گرفته نشد، سرانجام هدفون مورد آزمایش قرار گرفت و مشخص شد که نسبت به مدلی که در آن زمان توسط اپراتورهای رادیویی نیروی دریایی استفاده می شد، پیشرفت چشمگیری داشت. تلفن های بیشتری برای آزمایش درخواست شد و بالدوین با هزینه خود موظف شد. نیروی دریایی به بالدوین پیشنهادهایی برای چند ترفند ارائه کرد، که او بی‌درنگ آنها را در یک طرح جدید گنجانید که اگرچه هنوز زمخت بود، اما برای استفاده روزمره به اندازه کافی راحت بود. نیروی دریایی سفارش ساخت هدفون بالدوین را داد، اما متوجه شد که بالدوین در حال ساخت آن در آشپزخانه خود بوده و می تواند هر بار تنها ۱۰ هدفون تولید کند. اما از آنجایی که آنها بهتر از هر چیز دیگری بودند که آزمایش شده بود، نیروی دریایی توانایی های تولید محدود بالدوین را پذیرفت. پس از تولید چند ده هدفون، دسته سر بیشتر بهبود یافت زیرا طراحی آن به تنها دو میله سیم قابل تنظیم با روکش چرمی کاهش یافت که در هر انتها به گیرنده ای که ظاهراً حاوی یک مایل سیم مسی بود متصل شده بود. هدست جدید فوراً موفقیت آمیز بود و نیروی دریایی به بالدوین توصیه کرد که این مدل جدید هدفون را ثبت اختراع کند. با این حال، بالدوین به این دلیل که این یک نوآوری پیش پا افتاده است، امتناع کرد. به منظور افزایش تولید، نیروی دریایی می خواست بالدوین را از آشپزخانه خود در یوتا خارج کند و به تأسیسات بسیار بزرگتر در ساحل شرقی منتقل کند. اما ناتانیل بالدوین یک چندهمسر بود و نمی توانست یوتا را ترک کند. تولیدی دیگر، شرکت Wireless Specialty Apparatus، شرایط را به خوبی درک کرد و با مخترع برای ساخت کارخانه ای در یوتا و تولید هدفون همکاری کرد. توافق با Wireless Specialty با یک اخطار بزرگ همراه بود: این شرکت هرگز نمی توانست قیمت هدست های فروخته شده به نیروی دریایی ایالات متحده را افزایش دهد. نوآوری بزرگ بعدی در طراحی هدفون پس از جنگ جهانی دوم، با شروع استریوفونیک و تجاری سازی محبوب این فناوری به وجود آمد. شرکت ضبط EMI در سال ۱۹۵۷ پیشگام ضبط استریو بود و اولین هدفون تجاری استریو یک سال بعد توسط نوازنده و کارآفرین جان کوس، بنیانگذار شرکت کورس ساخته شد. کورس در مورد یک “نوار صوتی دو گوش” از یکی از دوستانش شنید و از شنیدن صدای آن از طریق یک جفت هدفون درجه نظامی هیجان زده شد. کوس که مصمم بود این صدا را برای عموم به ارمغان بیاورد، یک “سیستم گوش دادن خصوصی”، گرامافون Koss Model 390 را برای لذت بردن از موسیقی که شامل یک گرامافون، بلندگو و جک هدفون در یک بسته کوچک بود، توسعه داد. تنها مشکل این بود که هیچ هدفون تجاری موجود نبود که با گرامافون جدید او سازگار باشد. همه آنها برای ارتباط یا هواپیماهای جنگی ساخته شده بودند. کورس در این مورد با یک مهندس صدا صحبت کرد و آنها به سرعت یک جفت هدفون نمونه اولیه ساختند.
کورس به یاد می آورد: “یک صدای عالی بود.” این طرح از دو لیوان پلاستیکی قهوه‌ای با خلاء ساخته شده است که حاوی بلندگوهای سه اینچی است که با پوشش پلاستیکی سوراخ‌دار و سبک و پدهای گوش فوم محافظت می‌شود. اینها توسط یک میله فلزی خم شده به هم متصل شدند و هدفون Koss SP-3 متولد شد. کورس به یاد می آورد: «حالا همه چیز آنجا بود. علاقه مندان به موسیقی هدفون های استریوفونیک را به دلیل کیفیت صدای افزایش یافته آن ها پذیرفتند، که با استفاده از سیگنال های مختلف در هر گوش که می توانست صداهای یک سالن کنسرت را نزدیک کند، امکان پذیر شد. این طرح زمانی که در سال ۱۹۵۸ در یک نمایشگاه تجاری Hi-Fi در میلواکی به نمایش درآمد، مورد استقبال قرار گرفت و تقریباً بلافاصله توسط تولیدکنندگان دیگر کپی شد و طراحی هدفون در سراسر جهان را برای سال‌های آینده استاندارد کرد.
مترجم:احسان محرابی
گروه گزارش