“آژنگ نیوز”:الکساندر ایسایویچ سولژنیتسین برنده جایزه نوبل ادبیات در چنین روزی در سال ۱۹۷۰ میلادی شد.سولژنیتسین در دانشگاه روستوف-نا-دونو تحصیل کرد و در رشته ریاضیات فارغ التحصیل شد و دوره های مکاتبه ای ادبیات را در دانشگاه دولتی مسکو گذراند. او در جنگ جهانی دوم جنگید و به درجه کاپیتانی توپخانه دست یافت. اما در سال ۱۹۴۵ به دلیل نوشتن نامه ای که در آن از جوزف استالین انتقاد کرده بود دستگیر شد و هشت سال را در زندان ها و اردوگاه های کار گذراند و پس از آن سه سال دیگر را در تبعید اجباری گذراند. او که در سال ۱۹۵۶ بخشیده شد، اجازه یافت در ریازان، در مرکز روسیه مستقر شود و در آنجا به عنوان معلم ریاضیات مشغول شد و شروع به نوشتن کرد.
سولژنیتسین با تشویق به کاهش محدودیت‌های حکومت بر زندگی فرهنگی که مشخصه سیاست‌های استالین زدایی در اوایل دهه ۱۹۶۰ بود، رمان کوتاه خود ( یک روز از زندگی ایوان دنیسوویچ) را سال ۱۹۶۲؛به انجمن فرهنگی فرستاد. نشریه ادبی برجسته شوروی نووی میر («دنیای جدید»). این رمان را منتشرکرد و این داستان با محبوبیت گسترده ای روبرو شد و سولژنیتسین را به یک شهرت کم نظیر رساند. ایوان دنیسوویچ، بر اساس تجربیات خود سولژنیتسین، یک روز معمولی از زندگی یک زندانی اردوگاه کار اجباری در دوران استالین را توصیف کرد. تأثیر زبان ساده و مستقیم کتاب و اقتدار آشکاری که با آن به مبارزات روزمره و مشکلات مادی زندگی اردوگاهی پرداخته بود، با این که یکی از اولین آثار ادبی شوروی در دوران پس از استالین بود، بیشتر شد. مستقیماً چنین زندگی را توصیف می کند. این کتاب هم در خارج و هم در اتحاد جماهیر شوروی با استقبال روبرو شد.جایی که الهام بخش تعدادی از نویسندگان دیگر شد تا روایت هایی از زندانی شدن خود در رژیم استالین تهیه کنند.
با این حال، دوره حمایت رسمی سولژنیتسین کوتاه مدت بود. با سقوط نیکیتا خروشچف از قدرت در سال ۱۹۶۴، سختگیری‌های ایدئولوژیک بر فعالیت‌های فرهنگی در اتحاد جماهیر شوروی تشدید شد و سولژنیتسین در ابتدا با انتقاد فزاینده و سپس با آزار و اذیت آشکار مقامات روبه‌رو شد. پس از انتشار مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاهش در سال ۱۹۶۳، او از انتشار رسمی بیشتر آثارش محروم شد و به انتشار آنها در قالب ادبیات سامی‌زدات ( یعنی ادبیات غیرقانونی به‌طور مخفیانه )متوسل شد و همچنین آنها رادر خارج از کشورنیز نشرداد.
در سال ۱۹۷۰ سولژنیتسین جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد، اما از ترس اینکه پس از بازگشت مجدداً توسط دولت در اتحاد جماهیر شوروی پذیرفته نشود، از رفتن به استکهلم برای دریافت جایزه خودداری کرد.
گروه گزارش