“آژنگ نیوز”:زبان فارسی در بیش از هزار سال پیش در کشور ایران رایج بوده است.در حقیقت برخلاف تصور عمومی زبان فارسی پس از سقوط ساسانیان و ورود اسلام به کشور هرگز در خطر نابودی قرار نگرفت.
زبان عموم و رایج مردم ایران همچنان فارسی باقی ماند. بااین حال از اواسط دوره امویان به تدریج زبان عربی به عنوان زبان علمی و ادبی جای فارسی را گرفت. این یعنی اینکه به تدریج ایرانیان باسواد و تحصیل کرده ترجیح می دادند آثار خود را به عربی و نه به فارسی بنویسند. کم کم با ظهور دولت‌های مستقل ایرانی به ویژه پس از ظهور صفاریان و سامانیان بسیاری از ایرانیان تحصیل کرده هم ترجیح می دادند از زبان فارسی استفاده کنند.
در قرن چهارم هجری خورشیدی تردید بر سر نوشتن به زبان فارسی یا عربی همچنان در میان باسوادان ایرانی وجود داشت. میسری پزشک بزرگ ایرانی در اثر پزشکی خود تحت عنوان دانش نامه به خوبی این تردید را ثبت کرده است. او در ابتدای اثر خود علت اینکه تصمیم گرفت اثرش را به فارسی بنویسد چنین می گوید: «کشور ما ایران است و بیشتر مردم آن پارسی می‌دانند.خوب نبود اگر آن را به تازی بنویسم چون همه نمی‌توانستند آن را بخوانند. من آن را به دری نوشتم تا همه بدانند و همه کس بتوانند آن را به زبان خود بدانند».
_این گفته میسری در حدود ۱۰۰۰ سال پیش به خوبی نشان می دهد که زبان فارسی تا چه اندازه در آن زمان رایج بوده است. البته از اینگونه شهادت های نویسندگان ایرانی در همان دوران در مورد انتخاب زبان فارسی به عنوان زبان مورد نظر خود زیاد است. این شواهد بار دیگر ادعاهای برخی را که معتقدند زبان فارسی تنها در صد سال اخیر و به دست پهلوی ها در ایران رایج شد، رد می کنند.
گروه تاریخ