“آژنگ نیوز”: چارلز دیکنز، نویسنده انگلیسی، که عموماً به‌عنوان بزرگترین رمان‌نویس دوره ویکتوریا شناخته می‌شود، در چنین روزی در سال ۱۸۷۰ میلادی درتپه گاد در نزدیکی چتم، کنت درگذشت.
بسیاری او را بزرگترین رمان نویس دوران ویکتوریا می دانند. آثار او در طول زندگی‌اش از محبوبیت بی‌سابقه‌ای برخوردار شد و تا قرن بیستم، منتقدان و محققان او را به عنوان یک نابغه ادبی شناخته بودند. رمان ها و داستان های کوتاه او امروزه بسیار خوانده می شود.
در سال ۱۸۳۳، دیکنز شروع به نوشتن داستان ها و مقالات توصیفی در مجلات و روزنامه ها کرد که در فوریه ۱۸۳۶ توسط “بوز” به عنوان طرح ها تجدید چاپ شدند. در همان ماه، از او دعوت شد تا یک روایت سریالی کمیک به همراه تصویر پردازی های یک هنرمند مشهور ارائه دهد. هفت هفته بعد، اولین قسمت از “کاغذ Pickwick” ظاهر شد. در عرض چند ماه Pickwick با استقبال فراوان روبرو شد و دیکنز به زودی محبوب ترین نویسنده آن روزگار شد. او از شغل روزنامه خود استعفا داد و به سردبیری ماهنامه ای به نام Bentley’s Miscellany رسید که در آن سریال «الیور توئیست» (۱۸۳۷-۱۸۳۹) را منتشر کرد.
تا سال ۱۸۵۰ دیکنز ۹ رمان از جمله «نیکلاس نیکلبی» و «دیوید کاپرفیلد» را منتشر کرد که زندگی‌نامه‌ای‌ترین کتاب او بود. بسیاری از شخصیت‌های زندگی او به شخصیت‌های کتاب‌های او تبدیل شدند، از جمله شاید آقای میکاوبر (پدرش) در دیوید کاپرفیلد و خانم نیکلبی (مادرش) در نیکلاس نیکلبی. خود دیکنز چندین بار ، به ویژه در نقش خودِ دیوید کاپرفیلدظاهر شد.
او در طول زندگی خود مشاغل متعددی را به عنوان روزنامه نگار، منتقد، بازیگر آماتور و مدیر صحنه، نمایشنامه نویس و بشردوست دنبال کرد. اگرچه ذهن سریع، هوش پر جنب و جوش، کنجکاوی نافذ و انرژی شگرف او موفقیت در هر یک از این حرفه ها را تضمین می کرد، اما دنیا با روی آوردن او در جوانی به نوشتن برای امرار معاش خود، خوشبخت است. او به خلق برخی از ماندگارترین شخصیت‌های ادبیات ادامه داد و حتی با شکسپیر هم رقابت کرد. الیور توئیست، ساموئل پیکویک، سام ولر، میس هاویشام، ساری گمپ، نیکلاس نیکلبی و بسیاری دیگر شخصیت‌های منحصربه‌فردی هستند که امروزه به همان وضوحی که برای اولین خوانندگانش زندگی می‌کردند، زندگی می‌کنند. علاقه عمیق او به مشکلات اجتماعی زمان خود باعث ایجاد تغییرات و مناقشات واقعی در زندگی او شد. اصطلاح «دیکنزی» هنوز هم قدرت استناد به شرایط خاصی را دارد.
چندین سال آخر عمر او صرف ارائه خوانش‌های نمایشی بسیار محبوب آثار مکتوب او شد. او بر اثر سکته مغزی در سن ۵۸ سالگی در سال ۱۸۷۰در خانه روستایی خود در گادز هیل درگذشت. او آرزو داشت بدون هیاهو در قبرستان کوچکی در روچستر دفن شود، اما ملت اجازه نداد و او را در گوشه شاعرانه و آرام ، کلیسای وست مینستربه خاک سپردند، گل‌های اهدایی هزاران عزادارنیز قبر او را پوشاندند.
گروه تاریخ