“آژنگ نیوز”:پارکینگ طبقاتی چگونه اختراع شد؟با افزایش تعداد افراد به ماشین، نیاز به مکانی برای پارک بیشتر و بزرگتر می شد. پارکینگ به یک مشکل تبدیل شد و شهرها به دنبال راه حلی برای پارک هر چه بیشتر اتومبیل در کمترین فضای ممکن بودند. اولین اتومبیل ها به اندازه اتومبیل های امروزی در برابر آب و هوا مقاوم نبودند. در آن روزگار آنها روپوش‌های باز، صندلی‌های چرمی داشتند و بسیار حساس بودند. بنابراین، آنها باید در جایی پارک می شدند که از سرما، باران و سایر شرایط بد آب و هوایی در امان باشند.
اولین گاراژهای پارکینگ مانند ساختمان های دیگر به نظر می رسید که مردم در آن وسایل ذخیره می کردند. خودرو توسط اکثر مردم به عنوان یک ماشین در نظر گرفته می شد و چیزی بیش از یک ماشین نبود، برخلاف تصور امروزی خودروها. گاراژهای پارکینگ با محله ترکیب شدند. شما واقعا نمی توانید بگویید که آنها مکان هایی برای نگهداری ماشین ها هستند. گاهی اوقات گاراژهای پارکینگ اصطبل اسب بودند، جایی که برای پارک کردن ماشین همان هزینه ای را می گرفتند که برای آتختن اسب می گرفتند. گاراژ اولیه پارکینگ گاراژ دوپون، حدوداً در سال ۱۹۰۷، در بلوک ۲۰۰۰ خیابان M در شمال غربی. (انجمن تاریخی واشنگتن دی سی) پارکینگ چند طبقه اولین گاراژ پارکینگ چند طبقه که ما از آن می شناسیم، در سال ۱۹۱۸ ساخته شد. گاراژ پارکینگ برای هتل La Salle ساخته شد و توسط Holabird و Roche طراحی شد. پارکینگ چند بلوک با هتل فاصله داشت. زمانی که هتل در سال ۱۹۷۶ تخریب شد، ساختار پارکینگ باقی ماند. متأسفانه گاراژ پارکینگ نیز در سال ۲۰۰۵ تخریب شد.
دو ایده متفاوت در مورد اتومبیل وجود داشت. یکی این بود که فقط یک ماشین بود و دیگری در مورد احساس آزادی بود که با راندن ماشین و متحرک بودن همراه بود. این دو ایده متفاوت مسئول دو نوع پارکینگ مختلف بودند: گاراژ مکانیزه و گاراژ با رمپ. گاراژ مکانیزه گاراژهای اولیه پارکینگ با شرکت کنندگان پارکینگ پر شده بودند. شما خودتان ماشینتان را داخل و به فضای پارکینگ نمیبردید. تا گاراژ رانندگی می‌کردی، ماشینت را به پارکینگ می‌سپاری و او بقیه کارها را انجام می‌دهد. ماشین روی یک سکو قرار می گرفت و با بالابرها و میزهای چرخشی، ماشین به طور خودکار به یک فضای پارکینگ در دسترس منتقل می شد.
در دهه ۱۹۲۰ طرح های مختلفی برای بالابر خودرو طراحی شد تا خودروها را از یک سکو به سکوی پارکینگ دیگر منتقل کنند. یکی از این طرح‌ها «مارپیچ دوگانه» نام داشت زیرا دارای دو رمپ مارپیچ برای حرکت خودروها در سازه بود. این گاراژهای مکانیکی پیشرو سیستم های پارک خودکار امروزی بودند. اما این نوع پارکینگ یک چیز نداشت: آزادی پارک کردن ماشین خود و ورود و خروج هر زمان که خواستید.
پارکینگ های مجهز به رمپ
گاراژ با رمپ پارکینگ های مجهز به رمپ برای جابجایی از یک طبقه به طبقه دیگر، این امکان را فراهم می کند که خودتان ماشین خود را پارک کنید. ساختن رمپ ها چالش برانگیز بود: آنها نمی توانستند خیلی طولانی باشند زیرا جای پارک را از دست می دادید، اما نمی توانست خیلی کوتاه و شیب دار باشد زیرا در غیر این صورت ماشین ها نمی توانستند از رمپ ها بالا بروند. این نوع گاراژ پارکینگ یک نقطه ضعف هم داشت: ماشین‌های کمتری را می‌توان در همان مقدار فضا برخلاف گاراژهای مکانیکی، پارک کرد.زیرا رمپ‌ها فضای بیشتری را اشغال می‌کردند. این بدان معناست که گاراژها بزرگتر می شوند تا ظرفیت کافی داشته باشند. پارکینگ های دارای رمپ جایگزین پارکینگ های اتوماتیک شدند. حتی با وجود تمام معایب رمپ ها، توانایی پارک کردن ماشین خود برای مردم اهمیت بیشتری داشت.
اینکه مجبور شوید ماشین خود را به یک مهماندار بسپارید و سپس مجبور شوید در پایان روز در صف منتظر بمانید تا ماشین شما دوباره ظاهر شود، ناخوشایند تلقی می شد. در دهه ۱۹۵۰ رونق ساخت و ساز در مورد پارکینگ ها وجود داشت. چندین نوآوری در ساخت و طراحی رمپ های پارکینگ وجود داشت. این رونق ساخت و ساز به این دلیل بود که گاراژهای پارکینگ به مردم و کارمندان اجازه می دادند تا زمان و هزینه خود را در مرکز شهر صرف کنند. همچنین، خود پارکینگ محبوبیت بیشتری پیدا کرد.
ترجمه احسان محرابی
گروه گزارش