“آژنگ نیوز”:آرایشگاههای زنانه در ۱۳۵۶ خورشیدی و در دوران اوج مدرن ؟!شدن گرفتار گرانی و شلوغی بودند.در این زمان بین مردم این عبارت رایج شده بود که ؛نرخ خوشگل شدن روزبروز گرانتر می شود.به قول خانمها و البته اقایان هزینه آرایش و سلمانی سر به جهنم میزد.شوهرها هم به موضوع اعتراض داشتند. چون بسیاری از خانمها با مراجعه حداقل هفته ای یکبار به ارایشگاه هزینه مخارج خانه را افزایش داده بودند و جریمه آنرا باید شوهران و پدران می پرداختند!
تا مدتها و قبل از رواج مراجعه به ارایشگاهها و بقول مردم قدیمها یک گل سفیداب و اندکی وسمه و سرخاب و یک پشت ناخن سرمه و یک کف دست حنا یک هفته آرایش خانمها را تامین میکرد.و سر و ته قضیه هم یکی دو تومان (بیست ریال)بیشتر آب نمی خورد. اما با رواج آرایشگاه رفتن در سال ۵۶ حداقل صد تومان و حداکثر دو هزار تومان اب می خورد.
البته عده ای در آن زمان این پول هنگفت را داشتند. بهانه آنها این بود که فعالیت اجتماعی دارند و باید قیافه اشان بد نباشد.اما عده ای دیگر برایشان تامین این هزینه ها ممکن نبود. یک خانم کارمند میگفت:من به علت هزینه زیاد آرایشگاه به جای هفته ای یک بار هر دوهفته به ارایشگاه می روم اما پول آن را هم ندارم.
او گفته بود:آرایشگران نرخهای رسمی را رعایت نمی کنند .چون ریش و قیچی دست خودشان است .اگر هم اعتراض کنیم به صورت خشم و غضب در اولین فرصت زهرشان را روی سر و صورت مشتری می چکانند. و فی الواقع آنچنان که باید نمی آرایند در نتیجه چهره مشتری صد بار بدتر از اولش می شود.بطوری که مثلا باید صبر کند تا موی سر بلند شود و جای اول خود قرار گیرد.
خانم دیگری هم گفته بود:آرایشگران بعد ازتغییر دکوراسیون نرخها را افزایش می دهند و بعضی از آنها نیز با یک سفر به خارج مدرک قلابی آرایشگری از فلان انستیتوی زیبا سازی می آورند و دیگر می شوند هنرمند..!!
این قبیل آرایشگران بعضی از لقب ها و عنوان های افتخاری به خود میدادند.مثلا میگفتند موی سر برژیت باردو سوفیالورن و پرنس موناکو را یکبار آرایش کرده ام نرخ کار خود را به همبن دلیل بالا می بردند.
حتی یک آرایشگر امضاهای مجعولی از سرشناسان و بزرگان هنر و ورزش آنروزگار جمع آوری کرده و میگفت:مشتریان سرشناس من به عنوان قدر دانی عکس امضا شده خود را به من داده اند تا جزو افتخاراتم ثبت شود.
در این روزگار روی هم رفته نرخ یک ارایش متوسط تا ششصد تومان آب می خورد.البته این قیمت آرایش بود زنان باید حتما به هریک از آرایشگران انعام هم میدادند.زیرا آنها مدعی بودن کارشان جنبه هنری دارد و برای آن قدر و قیمت نمیتوان مشخص کرد.روی این اصل پولدارها تا ۱۰ هزار تومان هم پول آرایش میدادند.
در این زمان نرخ آرایشگاه مردان با عنوان لب سکو (کنار خیابان)۶ و نیم ریال حداکثر بود.اما در آرایشگاه موند بالا قیمت آرایش سر مردان به همراه استفاده از ویتامینه و سشوار ۶۳۵ ریال شده بود.حتی برخی آرایشگاهها مردانه نیز آرایشگر زن برای آرایش مردان استخدام کرده و به همین بهانه همان قیمت پایه را هم دو برابر میکردند!
به همین جهت برخی آرایشگاهها اسم درکرده بودند و بنابر این سرشان شلوغ بود. در چنین وضعیتی هرموقعی نمیشد مزاحم آرایشگران شد.بنابراین آنها اقدام به صدور کارت نوبت می کردند.
البته در همان زمان برای آرایشگاههای زنانه از درجه یک تا ۴ نرخ مصوب و رسمی اعلام شده بود اما کسی به آن اعتنایی نداشت.
گروه تاریخ