“آژنگ نیوز”: مبانی پزشکی ایرانیان قدیم دارای اصول و قواعد بسیار مهمی بوده که برخی از آنها تاکنون نیز مورد توجه قرار میگیرد.
پزشکی بنابر شواهد و قرائن و بعضی متون موجود از کهن ترین دانشها یا فنون رایج در ایران و میان ایرانیان بوده است. ایرانیان بیماری را به اهریمن نسبت میدادند مبارزه با آنرا کردار نیک میشمردند و پزشکان را که با آن پیکار میکردند سخت ارجمند میدانستند و آنها را معناً در زمرهٔ روحانیان به شمار میآوردند. به خصوص اشارات متون دینی اوستایی به فن پزشکی و اهمیت پزشکان در معالجه ،بیماریها امتحان پزشکان و دستمزد آنها در مداوای طبقات مردم قابل توجه است.
فرگردهای هفتم بیستم بیست و یکم و بیست و دوم وندیداد مشتمل بر فرازهایی دربارۀ بیماری و مرگ پزشک و امور پزشکی و شیوه های درمان است. فصل صد و پنجاه و هفت از کتاب سوم دینکرد هم به امور پزشکی اختصاص یافته است و البته در بعضی مواضع دیگر از دینکرد هم اشاراتی به پزشکی میتوان یافت. بر اساس این متون بیماری و ناخوشی از افعال اهریمن و حفظ سلامت و درمان بیماری مبارزه با اهریمن تلقی میشده است.
پزشکی را دو قسم میدانستند روان پزشکی و تن پزشکی تن پزشکی خود منقسم بر پارسایی درمانی آتش درمانی گیاه درمانی کارد درمانی، داغ درمانی و مانسر کلام) (مقدس) درمانی بوده است. تن پزشک ها را ایران درستبد بر می گزید و چنین پزشکانی باید از فضایل بسیار برخوردار باشند؛ از جمله خوی مراقبت از بیمار داشته باشند نیک سرشت و روان دوست و باریک بین و بسیار خوان و خوش حافظه و بسیار با تجربه و بیتکبر و شکیبا .باشند اندامها را به درستی بشناسند تغییرات بیماری را بدانند و درمان شناس باشند درباره دستمزد پزشکان و جراحان برای مداوای طبقات مختلف هم دستوراتی در وندیداد آمده است.
گروه تاریخ