“آژنگ نیوز”: لوطی یا لوتی در فرهنگ سنتی ایران به کسانی گفته می‌شد که زندگی عادی نداشتند و البته ۲ دسته بودند..
گروهی که اهل مروت و مدارا و بخشش بودند و مدافع و امین مردم بودند
و گروهی دیگر که فقط از لوطی نامش را یدک می‌کشیدند و به انواع و اقسام اوباش‌گری می‌پرداختند و نزد مردم به «الوات» و «جاهلان» مشهور بودند.
ارنست اورسل» بلژیکی در دوره قاجار چنین نوشته است:
«لوطی یعنی مردمی که هیچ نوع شغل مشخص و پایداری ندارد فقط گاه‌گاهی به چند مورد پیشه کم و بیش مجاز مشغول می‌شود مانند تردستی، دلالی، چشم‌بندی… لوطی در کلاهبرداری بسیار ماهر است.
حتی گاهی باج‌بگیر و زورگوی حرفه‌ای است…
لوطی‌ها بیشتر مواقع در بازار پرسه می‌زنند و از مشتری‌های دائمی میخانه‌های پنهانی هستند، دارای زندگی پر ماجرایی‌اند.
و رفته‌رفته بی‌قید، جسور و گستاخ می‌شوند.
به‌خاطر هیچ و پوچ… گاهی حتی به دلخوشی دعوا کردن به جان هم می‌افتند.
گاهی هم یک لوطی برای کسب شهرت با قمه یا طپانچه به فراشان حکومت [ مأموران حکومت] حمله می‌کند..»
گروه تاریخ