“آژنگ نیوز”:جنوب اکوادور زمانی خانه یک بازی بومی جذاب بود که به معنای واقعی کلمه نبردی برای بقا بود.بازی پوکارا، که به عنوان شیتاناکوی نیز شناخته می شود، ریشه عمیقی در سنت های فرهنگی استان های آزوای و کانار دارد.این بازی شکلی از مبارزات آیینی و جدایی ناپذیر از جشن های کارناوال بوده که سالانه در فوریه یا مارس برگزار می شد. این سنت اعصاب خردکن تا دهه ۱۹۸۰ حاکم بود و اثری محو نشدنی در تاریخ و میراث فرهنگی منطقه بر جای گذاشت..
در قلب پوکارا دو تیم رقیب قرار داشتند که هر کدام قصد داشتند بر دیگری پیروز شوند. بازیکنان که در چندین لایه لباس آراسته شده بودند، این تلاش چالش برانگیز را برای محافظت ازحوزه خود و ایجاد شکوه برای جوامع خود آغاز کردند. با این حال، چیزی که واقعاً آنها را متمایز می کرد مکانیسم دفاعی چشمگیر آنها بود کوبی جون یک کلاه چرمی عظیم، با عرض نزدیک به (۱.۲۲ متر)، به یک سپر حیاتی در برابر هجوم پرتابه ها تبدیل شد. شرکت کنندگان همچنین با مصرف چیچا، یک نوشیدنی تخمیر شده سنتی، روحیه خود را تقویت میکردند.
اعتقاد بر این بود که این اکسیر قوی شجاعت را القا می کند و بازیکنان را برای نبردهای شدیدی که در پیش است آماده می کند. ترکیب کلاه و لباس محافظ هاله ای از شکست ناپذیری را در بین رقبا ایجاد کرد و بازی را به سطحی عرفانی و نمادین ارتقا میداد. سلاح اصلی مورد استفاده در پوکارا وسیله‌ای به نام هوندا بود، یعنی یک تیرکمان تخصصی که برای پرتاب اشیاء مختلف مانند سنگ و استخوان به سمت تیم مقابل استفاده می شد. هدف این بود که حریف را با دقت ضربه بزنند و آنها را به زمین بزنند. هنگامی که بازیکنی سقوط می کرد، حریف آنها دستهای خود را بالا برده و هیجان‌زده ادعا می کرد که پیروزی بدست آمده است.
قابل توجه است که ریختن خون در طول پوکارا به عنوان یک نتیجه وحشتناک نبرد تلقی نمی شد، بلکه بیشتر به عنوان یک قربانی برای زمین تلقی می شد. این خونریزی و فداکاری برای اطمینان از برداشت پربار برای تیم پیروز ضروری تلقی می شد و بر اهمیت معنوی بازی و ارتباط آن با زمین تأکید می کرد. علیرغم قدمت بازی به دوران پیش از کلمبیا، این بازی توانست در مناطقی با منابع محدود و درگیری‌های محلی ادامه یابد. به گفته مورخ خوان مارتینز بوررو، بقای پوکارا در طول قرن ها به عنوان گواهی بر اهمیت آن در جوامع و توانایی آن در گرد هم آوردن مردم در مواجهه با ناملایمات است. در حالی که پوکارا ممکن است در طول زمان محو شده باشد، میراث آن در داستان ها، بازسازی ها و آداب و رسوم خاصی در طول جشن های کارناوال باقی می ماند. بازی‌های مانند پوکارا به جنوب اکوادور محدود نمی شد. این آداب و رسوم و اعمال پان آند منعکس کننده باورهای معنوی ریشه‌دار در کیهان‌شناسی آند بود، جایی که از زنجیر برای شکار و جنگ حداقل در ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد استفاده می‌شد. این آداب و رسوم عمیقاً در احترام به طبیعت، ارواح اجدادی، به هم پیوستگی همه موجودات زنده و خرد اجدادی ریشه داشت. هم اینک نیز پوکارا بخشی ارزشمند از میراث فرهنگی اکوادور است و یادآور انعطاف پذیری و روحیه جوامع بومی آند در آزوآی و کانار است.
گروه گزارش