“آژنگ نیوز”:قدمت منطقه پاسارگاد بر اساس پژوهش های باستان شناسی به دوره میانی پارینه سنگی می رسد. اما شاخص ترین دوره فرهنگی دشت پاسارگاد، دوره هخامنشی است.
بر اساس مدارک و شواهد موجود نام پاسارگاد برای نخستین بار در دوره هخامنشی مطرح می شود که از لحاظ مکانی به دشتی اطلاق می شود که کوروش بزرگ به عنوان مرکز فرماندهی خود برگزید و در آن اقدام به ساخت بناها و کاخهایی نمود.
مجموعه تاریخی– فرهنگی پاسارگاد شامل آرامگاه کوروش هخامنشی، کاخ های دروازه، بارعام اختصاصی و بنای برج سنگی، دژ (تل تخت)، باغ شاهی ، پل و محوطه مقدس است.
در کاخ تناسب جذاب سنگهای مرمر تیره و روشن، مخصوصاً در پایه‌ها، جلب نظر می‌کند. این سنگها از پیرامون سیوند آورده شده‌است.
پاسارگاد در دشتی بلند به بلندای ۱۹۰۰ متر از سطح دریا، در حصار کوهستان جای گرفته است.
کاخ محل سکونت بی تردید نشان از تأثیر و نقش معماری یونانی دارد. گویا هنگامی که کورش بزرگ در سال ۵۴۵ پیش از میلاد سارد (پایتخت لیدی، شهری در غرب ترکیهٔ امروزی) را به تصرف درآورد به شدت تحت تأثیر بناهای مرمرین شاهان لیدی قرار گرفته‌است.
نکته مهم دیگر آن است که پاسارگاد پایتخت کوروش هخامنشی یگانه پایتخت بدون سنگربندی های پدافندی باستان است.
درسراسر دنیا تمامی پایتخت های کشورها دارای سنگربندیهای نظامی میبود، اما پایتخت کوروش بزرگ تنها و یگانه شهریست که سنگربندی های نظامی مانند برج و بارو نظامی نداشت و در عمل تا دروازه ، نشانی از تدبیر حفاظت شده نبود!
در دوره اسلامی علت بزرگی سنگهای بکار رفته را به سلیمان نبی نسبت دادند و پاسارگاد هم بنام مشهد ام‌النبی یا مشهد مادر سلیمان معروف گشت.
این مجموعه ارزشمند در ۱۶ تیرماه ۱۳۸۳ به عنوان پنجمین اثر ایران در فهرست آثار جهانی (یونسکو) به ثبت رسید.
گروه تاریخ