“آژنگ نیوز”:فرود آپولو ۱۱ در ماه یک رویداد تاریخی بود که در ۲۰ژوئیه ۱۹۶۹میلادی رخ داد.در حقیقت یکی از جذاب ترین و مهم ترین رویدادهای تاریخ بشر، فرود آپولو ۱۱ بر ماه است.اما در مورد همین رویداد مسایلی مطرح شده و انجام آن را در عالم واقع زیر سوال میبرند.
این حرکت ،نقطه اوج سال ها تحقیق علمی، پیشرفت های تکنولوژیکی و عزم تزلزل ناپذیر برنامه آپولو بود. هدف این ماموریت به رهبری ناسا، فرود فضانوردان بر روی سطح ماه و بازگرداندن آنها به زمین بود. خدمه آپولو ۱۱ متشکل از نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز به این شاهکار خارق العاده دست یافتند که اولین انسان هایی بودند که پا بر روی جرم آسمانی دیگری گذاشتند. کلمات و تصاویر نمادین آنها که به زمین منتقل شد، جهان را مجذوب خود کرد و الهام بخش نسل ها شد. فرود آپولو در ماه نه تنها توانایی بشریت در غلبه بر چالش های به ظاهر غیرقابل عبور را به نمایش گذاشت، بلکه نمادی از پتانسیل بی حد و حصر اکتشاف و اکتشاف بود. این گواهی بر نبوغ، شجاعت و تلاش بی وقفه برای دانش است.
امانظریه پردازان توطئه فرود ماه را از لحظه پخش آن در تلویزیون زیر سوال برده اند. یکی از برجسته‌ترین ادعاها حاکی از آن است که کل فرود روی ماه یک فریب کاری پیچیده توسط ناسا بوده است. طرفداران این نظریه استدلال می کنند که فیلم ها و عکس ها در یک صحنه صوتی فیلمبرداری شده اند و به ناهنجاری های درک شده در نور، حرکت پرچم و عدم وجود ستاره در تصاویر اشاره می کنند. علاوه بر این، شکاکان امکان هدایت کمربندهای تشعشعی ون آلن را زیر سوال می برند و ادعا می کنند که سطوح بالای تشعشعات برای فضانوردان کشنده بوده است. در حالی که این تئوری ها به طور کامل توسط متخصصان رد شده اند و با چندین مدارک در تناقض قرار گرفته اند، اما به عنوان شاهدی بر قدرت پایدار شکاکیت و جذابیت روایت های توطئه باقی می مانند. برنامه آپولو مجموعه ای از ماموریت های خدمه پرواز فضایی بود که بین سال های ۱۹۶۱تا ۱۹۷۲توسط ایالات متحده انجام شد.
این یک تلاش بزرگ با هدف دستیابی به هدف بلندپروازانه فرود انسان بر روی ماه بود. این برنامه که توسط پرزیدنت جان اف کندی در واکنش به مسابقه فضایی دوران جنگ سرد آغاز شد، نشان دهنده تعهدی جسورانه به اکتشاف علمی و پیشرفت فناوری بود. مأموریت‌های آپولو شامل طراحی، توسعه و استقرار فضاپیماهای مختلف از جمله ماژول فرماندهی/سرویس آپولو و ماژول قمری بود. این برنامه از طریق ترکیبی از پروازهای آزمایشی بدون سرنشین، مأموریت‌های مدار زمین و فرود روی ماه، پرواز فضایی انسان را به ارتفاعات بی‌سابقه‌ای سوق داد. تاج موفقیت برنامه آپولو با فرود موفقیت آمیز آپولو ۱۱ و اولین قدم های تاریخی که توسط فضانوردان نیل آرمسترانگ و باز آلدرین بر سطح ماه در سال ۱۹۶۹ برداشته شد به دست آمد. ماموریت های آپولو نه تنها درک ما را از فضا گسترش داد، بلکه باعث ماندگاری شد. میراث دستاوردهای بشری، الهام بخش نسل های آینده و هموار کردن راه برای تلاش های اکتشاف فضایی آینده است. تبلیغات ماموریت آپولو ۱۱ نقطه اوج سال ها تحقیق و توسعه ناسا بود.
این یک نقطه عطف قابل توجه در اکتشافات فضایی انسان بود، با هدف اصلی فرود فضانوردان بر روی سطح ماه و بازگرداندن ایمن آنها به زمین. این ماموریت مستلزم تلاش های هماهنگ دانشمندان، مهندسان و فضانوردان متعددی بود .
ماموریت آپولو ۱۱ در ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ با پرتاب از مرکز فضایی کندی در فلوریدا آغاز شد. پس از یک سفر سه روزه، آرمسترانگ و آلدرین با موفقیت ماژول ماه خود به نام ایگل را در دریای آرامش ماه فرود آوردند. آرمسترانگ اولین گام های تاریخی را برداشت و پس از مدت کوتاهی آلدرین به دنبال آن قرار گرفت. فضانوردان تقریباً دو ساعت و ربع را صرف انجام آزمایشات، جمع آوری نمونه ها و انجام کارهای مختلف کردند. آنها همچنین پرچم آمریکا را برافراشتند و پلاکی از خود به جای گذاشتند.
روی پلاک نوشته شده بود: “در اینجا مردانی از سیاره زمین برای اولین بار در ۲۰ژوئیه ۱۹۶۹ پس از میلاد به ماه قدم گذاشتند. ما در صلح برای همه بشریت آمدیم.
آرمسترانگ پس از فرود موفقیت آمیز ماهول ماژول عقاب بر سطح ماه، اولین فردی بود که به سطح ماه قدم گذاشت و کلمات نمادین خود را به زبان آورد: “این یک قدم کوچک برای انسان است، یک جهش عظیم برای بشر.” آلدرین چند دقیقه بعد به او پیوست و با هم آزمایش‌های علمی انجام دادند، نمونه‌های ماه را جمع‌آوری کردند، ابزارهای مختلفی را به کار گرفتند و عکس گرفتند. زمان حضور فضانوردان در سطح ماه به دلیل محدودیت‌های لباس فضایی و اهداف ماموریت محدود بود. علیرغم مدت زمان نسبتاً کوتاه، قدم‌های تاریخی آنها بر روی ماه اثری محو نشدنی در تاریخ بشر بر جای گذاشت و در طول اولین ماموریت سرنشین دار روی ماه، آرمسترانگ و آلدرین در مجموع ۲۱.۵ کیلوگرم از مواد ماه را جمع آوری کردند که معمولاً به عنوان “نمونه های قمری” نامیده می شود. این نمونه‌ها شامل انواع مختلف سنگ‌های ماه، سنگ‌لیت (غبار سطحی و تکه‌های سنگ کوچک) و نمونه‌های هسته‌ای بود که از سطح ماه حفر شده بودند. فضانوردان از ابزارها و ظروف تخصصی برای جمع آوری این نمونه ها استفاده کردند و از حفظ آنها برای مطالعه علمی در زمین اطمینان حاصل کردند. مواد ماه که در طول مأموریت های آپولو به دست آمد، بینش های ارزشمندی را در مورد ترکیب زمین شناسی ماه، تاریخچه آن و فرآیندهایی که سطح آن را شکل دادند، ارائه کرد. این به دانشمندان اجازه داد تا شکل گیری و تکامل ماه و همچنین ارتباط آن با زمین و منظومه شمسی گسترده تر را درک کنند. تجزیه و تحلیل این نمونه های ماه همچنان به اکتشافات و پیشرفت های علمی قابل توجهی در دانش ما از ماه و فراتر از آن منجر می شود.
پس از اکتشاف تاریخی سطح ماه، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ به ماژول فرماندهی آپولو ۱۱، کلمبیا بازگشتند. ماژول فرماندهی که توسط فضانورد مایکل کالینز هدایت می شد، در مدار ماه باقی ماند و آرمسترانگ و آلدرین کار خود را انجام دادند. فعالیت های روی ماه این دو فضانورد پس از تکمیل وظایف خود، سوار بر ماژول قمری، معروف به عقاب، شدند و از سطح ماه بالا رفتند تا با کلمبیا دیدار کنند. اتحاد مجدد موفقیت آمیز ماژول قمری و ماژول فرماندهی گامی مهم در موفقیت ماموریت بود، زیرا امکان سفر بازگشت به زمین را فراهم کرد. سپس خدمه سفر خود را به خانه آغاز کردند و با خود دستاورد تاریخی اولین انسانی بودن را که پا بر روی ماه گذاشتند را به همراه داشتند.
سفینه در ۲۴ ژوئیه ۱۹۶۹ در اقیانوس آرام فرود آمد. پس از یک سفر تقریباً ۲۴۰هزار مایلی، ماژول فرماندهی کلمبیا دوباره وارد جو زمین شد و ماندگار شد. گرمای شدید تولید شده توسط اصطکاک ورودی مجدد. چترهای پراکنده، سرعت فرود فضاپیما را کاهش دادند و به سلامت در اقیانوس آرام فرود آمدند. کشتی بازیابی، USS Hornet، منتظر ورود آنها بود و به سرعت فضانوردان و ماژول فرماندهی را بازیابی کرد. فرود موفقیت آمیز آپولو ۱۱نشان دهنده پایان پیروزمندانه ماموریت و بازگشت ایمن خدمه بود و جایگاه آنها را در تاریخ به عنوان پیشگامان اکتشاف فضایی انسانی تثبیت کرد. اما ُچنانکه اشاره شدفرود آپولو در ماه موضوع تئوری های توطئه متعددی بوده است. همچنین ادعاهایی مبنی بر دخالت دولت و پنهان‌کاری برای حفظ این فریب ادعایی وجود دارد.
برخی معتقدند که این یک ترفند دوران جنگ سرد برای اثبات تسلط آمریکا بر اتحاد جماهیر شوروی در مسابقه فضایی بود. آنها استدلال می کنند که با ساختن فرود روی ماه، ایالات متحده می تواند برتری تکنولوژیکی را به نمایش بگذارد و دستاوردهای رقیب خود را تضعیف کند. برخی دیگر ادعا می‌کنند که ناسا برای منحرف کردن توجه از سایر مسائل مبرم، مانند جنگ ویتنام و مبارزات حقوق مدنی، اقدام به فرود بر ماه کرد. علاوه بر این، شکاکان استدلال می‌کنند که ساختگی فرود روی ماه راهی برای ناسا برای تأمیدجه مستمر و حمایت عمومی برای تلاش‌های اکتشاف فضایی خود بود.
یکی از مهم ترین تئوری‌های توطئه درباره فرود ماه، عملکرد فیلمساز تحسین‌شده استنلی کوبریک است. بر اساس این نظریه، برخی افراد حدس می زنند که کوبریک فیلم فرود روی ماه را در یک محیط استودیو کارگردانی کرده است.
فرود روی ماه عمدتاً بر اساس تفاسیر ذهنی و حدس است تا شواهد عینی. طرفداران این نظریه به شباهت های درک شده بین عناصر در فیلم کوبریک ۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی و جنبه های خاصی از فیلم فرود ماه اشاره می کنند. آنها استدلال می کنند که توجه دقیق کوبریک به جزئیات و تخصص فنی او را به یک نامزد اصلی برای سازماندهی چنین حقه ای تبدیل کرده است. مستند اتاق ۲۳۷ تفاسیر مختلفی از فیلم کوبریک The Shining را بررسی می‌کند و نظریه‌هایی را ارائه می‌کند که پیام‌های پنهان و نمادگرایی مربوط به فریب ادعایی فرود روی ماه را نشان می‌دهد. با این حال، این نظریه ها به شدت بر تحلیل ذهنی و ارتباطات نظری تکیه دارند و باید با شک و تردید به آنها برخورد کرد. توجه به این نکته مهم است که این ادعاها فاقد شواهد اساسی هستند و در درجه اول به تفسیرها متکی هستند تا اطلاعات واقعی. خود استنلی کوبریک هرگز به طور علنی از هرگونه دخالت در یک فریب فرود بر ماه حمایت نکرد و هیچ مدرک قطعی دال بر ارتباط او با چنین توطئه ای وجود ندارد.
نظریه پردازان توطئه استدلال می کنند که ناسا به دلایلی مانند اجتناب از شرمساری و اطمینان از تأمین بودجه مداوم، فرود روی ماه را جعلی ساخته است. آنها ادعا می کنند که مقدار قابل توجهی از پول، تقریباً ۳۰ میلیارد دلار، که توسط ناسا برای مأموریت های ماه جمع آوری شده است، می تواند برای تأثیرگذاری یا رشوه دادن به افراد درگیر استفاده شود. این نظریه پردازان ادعا می کنند که از آنجایی که آنها معتقدند در آن زمان ارسال انسان به ماه غیرممکن بود، فرودها باید ساخته می شدند تا هدف پرزیدنت کندی برای فرود انسان روی ماه قبل از پایان دهه ۱۹۶۰ محقق شود. با این حال، ناسا هزینه برنامه آپولو را که در مجموع ۲۵.۴ میلیارد دلار به کنگره ایالات متحده در سال ۱۹۷۳ پرداخت کرد. در کتاب Dark Moon: Apollo and the Whistle-Blowers که در سال ۲۰۰۱ منتشر شد، نویسندگان مری بنت و دیوید پرسی استدلال می‌کنند که ناسا به دلیل خطرات مختلف مرتبط با سفر فضایی، خطر پخش زنده بیمار یا مرگ یک فضانورد را در تلویزیون زنده نمی‌کند. کسانی که با این استدلال مخالفت می کنند، خاطرنشان می کنند که ناسا با تحقیر عمومی قابل توجه و مخالفت سیاسی بالقوه زمانی که کل خدمه آپولو ۱ در طی یک آزمایش زمینی در آتش سوزی جان باختند، مواجه شد. این حادثه منجر به سؤالات گسترده ای از تیم مدیریت ارشد ناسا توسط کمیته های نظارت فضایی سنا و مجلس نمایندگان شد. توجه به این نکته مهم است که به دلیل محدودیت‌های تکنولوژیکی آن زمان، هیچ پخش ویدیویی زنده در هنگام فرود یا برخاستن ماه وجود نداشت.
نکته دیگر آنکه اتحاد جماهیر شوروی، علیرغم اینکه رقیب اصلی ایالات متحده در مسابقه فضایی بود، هرگز به طور علنی حقه ادعایی فرود آمریکایی بر ماه را اعتراف نکرد یا افشا نکرد. بر اساس این نظریه، شوروی که برنامه فضایی قوی خود را داشت و مأموریت‌های آپولو را از نزدیک زیر نظر داشت، شواهدی در دست داشت که نشان می‌دهد فرود روی ماه ساختگی بوده است. با این حال، طرفداران استدلال می کنند که اتحاد جماهیر شوروی این اطلاعات را محرمانه نگه داشته است، احتمالاً به دلیل انگیزه های سیاسی یا توافق با ایالات متحده برای حفظ ظاهری از رقابت فضایی. منتقدان ادعا می کنند که عدم افشای قطعی شوروی در مورد حقه فرود بر ماه، شک و تردیدهایی را در مورد صحت این مأموریت ها ایجاد می کند. با این حال، در سال ۱۹۸۹، اتحاد جماهیر شوروی سرانجام اعتراف کرد که ماموریت آپولو ۱۱موفقیت آمیز بوده است.
در حال حاضراین تئوری‌های توطئه با شواهد فراوانی که از واقعیت فرود بر ماه حمایت می‌کنند، کاملاً بی اعتبار شده‌اند. منابع معتبر متعدد، مانند فضانوردان، دانشمندان و بررسی های علمی جامع، صحت ماموریت های آپولو را تایید می کنند. علاوه بر این، حفظ پوششی به این بزرگی مستلزم هماهنگی و ارتباط مستمر بین همه طرف‌های درگیر است. این امر مستلزم مدیریت شبکه وسیعی از افراد است که هرکدام پتانسیل افشای توطئه را دارند. با گذشت زمان، خطرات افشای ناخواسته، اختلافات شخصی یا تغییر شرایط به طور تصاعدی افزایش می‌یابد و حفظ یک روایت منسجم و یکپارچه در طول دهه‌ها چالش برانگیز است. پیشرفت‌های فناوری و اشتراک‌گذاری اطلاعات چالش‌های بیشتری را برای ماندگاری چنین توطئه‌ای ایجاد می‌کند. با پیشرفت تکنولوژی، توانایی تجزیه و تحلیل داده ها، بررسی دقیق شواهد و به اشتراک گذاری اطلاعات برای عموم قابل دسترس تر شده است. پیشرفت های مستمر در عکاسی، تجزیه و تحلیل ویدئو، و تحقیقات علمی، پشتیبانی از یک روایت ساختگی را در برابر تعداد فزاینده ای از شواهد دشوار می کند. علاوه بر این، فقدان افشاگران معتبری که در طول سال‌ها مطرح شده‌اند، تردیدهای بیشتری را در مورد امکان‌پذیری یک توطئه در مقیاس بزرگ ایجاد می‌کند. در توطئه‌ای به این بزرگی، بسیار بعید است که هیچ کس با دانش یا شواهد درونی برای افشای حقه‌بازی ادعایی پیشقدم نشده باشد.
مترجم:احسان محرابی
گروه گزارش