“آژنگ نیوز”:ساخت فاضلاب در لندن یک پروژه مهم و بسیار اساسی بود.جوزف ویلیام بازالگت، مهندس ارشد هیئت کار متروپولیتن بود و به طور خاص برای مدیریت فاضلاب جدید استخدام شد. تاسیساتی که هزینه آن بسیار زیاد بود. پارلمان در ابتدا ۲.۵ میلیون پوند، چیزی بین ۲۴۰ میلیون پوند تا بیش از یک میلیارد پوند به ارزش امروزی برای این پروژه پیشنهاد داد.
بازالگت به دقت ۱۳۷ پیشنهاد مختلف را برای رسیدگی به مشکل فاضلاب بررسی کرد. طرح بازالگت برای یک سیستم گسترده زیرزمینی فاضلاب بود که به زهکشی های موجود شهری می پیوندد. سیستم جدید زباله‌ها را در پایین‌دست شهر اصلی لندن به هم فشردهمی‌کرد و در نهایت در هنگام جزر و مد به رودخانه تیمز می‌ریخت.
این طرح شامل ساخت ۱۱۰ مایل زهکشی در زیر خیابان های لندن، برای تغذیه به ۸۲ مایل فاضلاب جدید با پوشش آجری و انتقال پساب به شش “فاضلاب رهگیری” بود. بسیاری از این رودخانه‌ها زمانی نهرهای باز بودند و «رودخانه‌های گمشده» مانند ناوگان با آجر پوشانده شده بودند تا به جریان‌های عظیم و پنهان انتقال زباله تبدیل شوند.
اینها ایده‌های کاملاً اصلی نبودند: جان مارتین نقاش ۲۰ سال قبل، در سال ۱۸۳۴ میلادی چیزی مشابه را پیشنهاد کرده بود – اگرچه او امیدوار بود که “فاضلاب را برای مقاصد کشاورزی حفظ کند” با سر ریز کردن آن در مخازن ذخیره‌سازی غول‌پیکر می‌توانستند از آن برای کود استفاده کرد. طرح بازالگت به سادگی فاضلاب را هشت مایلی پایین دست، از طریق ایستگاه های پمپاژ در Deptford و Abbey Mills تخلیه کرد.
در زمان ساخت این ایستگاه های پمپاژ از بزرگترین موتورهای بخار در جهان برای لوله کشی پساب تا دهانه تیمز استفاده می کردند. کل پروژه از نظر وسعت عظیم بود: به ۳۱۸ میلیون آجر و ۶۷۰هزار متر مکعب بتن نیاز داشت. هزاران کارگر برای حفر تونل ها با دست نیاز داشتند و افزایش تقاضا برای کارگران، دستمزد آجرکاران را تا ۲۰ درصد افزایش داد.
بازالگت بر استفاده از سیمان پرتلند نسبتاً جدید اصرار داشت، ماده ای بسیار قوی که آبرسانی نیز دارد.این یکی از عواملی است که به سیستم فاضلاب ویکتوریا تا به امروز کمک کرده است.
چگونه فاضلاب لندن را تغییر داد؟
خاکریز ویکتوریا در سال ۱۸۷۰ تکمیل شد. یک دیوار رودخانه جدید تا ارتفاع ۵۰۰ فوتی به سمت رودخانه تیمز ساخته شد که ۳۷ هکتار زمین جدید ایجاد کرد.
در این طرح ها دو تا از فاضلاب های رهگیری در امتداد کرانه های شمالی و جنوبی تیمز اجرا می شد تا تمام زباله های سرازیر در سراشیبی را بگیرند. این موضوع فرصتی را برای ایجاد “خاکریز” بزرگ جدید در امتداد رودخانه، پوشش لوله های فاضلاب و همچنین یک خط لوله زیرزمینی ایجاد کرد. این سازه‌های سنگی جدید، رودخانه را باریک کردند و حدود ۲۲ هکتار زمین را از تیمز پس گرفتند. خاکریزهای ویکتوریا، چلسی و آلبرت همگی توسط بازالگت طراحی شده بودند.
اگرچه این سیستم به طور رسمی توسط ادوارد، شاهزاده ولز در سال ۱۸۶۵ افتتاح شد ( چندین عدد از بزرگترین کانال های فاضلاب که به نام اعضای خانواده سلطنتی نامگذاری شده اند)، کل پروژه تا سال ۱۸۷۵ تکمیل نشد. تا آن زمان، می توانست ۲ میلیارد لیتر آب را حمل کند. زباله هر روز، به اندازه ای است که حتی با افزایش جمعیت لندن به کار خود ادامه دهد. زمانی که بازالگت در سال ۱۸۹۱ درگذشت، ۵.۵ میلیون نفر در داخل لندن زندگی می کردند و مدفوع می کردند، که بیش از دو برابر زمانی است که او برای اولین بار فاضلاب را در دهه ۱۸۵۰ طراحی کرد.
بازالگت چقدر مهم بود؟
بازالگت مطمئناً سیستم فاضلاب لندن را به تنهایی نساخته (یا حتی طراحی) نکرده است، اما او یک مدیر خستگی ناپذیر بود که به جزئیات کار خود وسواس داشت. او هر طرحی را که از هیئت کار متروپولیتن می گذشت، بازرسی کرد.بازالگت همچنین شخصاً از هر نقطه تبادلی بین زهکشی های قدیمی و فاضلاب جدید خود بازدید کرد تا بررسی کند که هیچ زباله ای فرار نمی کند.
او همچنین برای طراحی تعدادی دیگر از قطعات مهندسی اصلی، از جمله پل باترسی، پل آلبرت، پل پاتنی و طرح های اولیه برای تونل بلک وال، وقت پیدا کرد. البته افراد کمی برای تغییر رودخانه تیمز یا لندن بیشتر از جوزف بازالگت فعالیت انجام داده اند. اما طرح های او قطعا بی نقص نبودند.
در سال ۱۸۷۸، بلافاصله پس از پایان یافتن فاضلاب بازالگت، بدترین فاجعه در تاریخ رودخانه تیمز رخ داد. پرنسس آلیس، قایق بخاری که مسافران یک روزه را از رودخانه تیمز بالا و پایین می برد، با یک کشتی حامل زغال سنگ به نام قلعه بایول برخورد کرد. پرنسس آلیس در عرض چهار دقیقه غرق شد و بیش از ۶۰۰ مسافر به رودخانه تیمز – درست پایین دست دو ایستگاه پمپاژ بازالگت – افتادند. درست یک ساعت قبل از فاجعه، آنها ۷۵ میلیون گالن فاضلاب خام را به رودخانه پمپ کرده بودند که آب را سیاه و سمی کرده بود. از ۱۳۰ بازمانده ای که از تیمز بیرون کشیده شدند، تعدادی به دلیل بلعیدن زباله های مایع جان خود را از دست دادند. این فاجعه توسعه تاسیسات تصفیه فاضلاب را تشویق کرد تا به کاهش مقدار پساب خالص ریخته شده به تیمز کمک کند.
پیشنهادهای جایگزین برای فاضلاب متروپولیتن، لوله‌های باریکی را پیشنهاد می‌کردند که به اندازه کافی بزرگ بودند تا زباله‌های جمعیت لندن را در دهه ۱۸۵۰ بردارند. در مقابل، بازالگت نه تنها بر روی تونل‌های بزرگ اصرار داشت، بلکه اندازه پیشنهادی آنها را برای سازگاری با رشد شهر دو برابر کرد.به لطف آینده نگری ژوزف بازالگت، تونل های ویکتوریایی با پوشش آجری هنوز اساس سیستم فاضلاب لندن هستند.
مترجم:احسان محرابی
گروه تاریخ