“آژنگ نیوز”:تاریخچه ابزارهای نوشتاری که انسان ها از آن برای ثبت و انتقال افکار، احساسات و فهرست های مواد غذایی استفاده کرده اند، به نوعی تاریخ خود تمدن است.زیرا از طریق نقاشی‌ها، نشانه‌ها و کلماتی که ثبت کرده‌ایم، به درک داستان گونه‌های خود رسیده‌ایم.
برخی از اولین ابزارهایی که انسان های اولیه استفاده کردند، چماق شکار و سنگ تیز دستی بود. دومی که در ابتدا به عنوان یک ابزار همه منظوره پوست کندن و کشتن مورد استفاده قرار گرفت، بعداً به اولین ابزار نوشتاری تبدیل شد. غارنشینان تصاویر را با ابزار سنگ تیز بر روی دیوار خانه های غار خراش دادند. این نقاشی ها وقایع زندگی روزمره مانند کاشت محصولات یا پیروزی های شکار را نشان می داد.
ازنقاشی تا حروف الفبا
با گذشت زمان، ابنا بشر نمادهای سیستماتیک را از نقاشی های خود توسعه دادند. این نمادها کلمات و جملات را نشان میدادند اما ترسیم آنها آسان‌تر و سریع‌تر بود. با گذشت زمان، این نمادها در میان گروه های کوچک، گروه ها و بعدها در میان گروه ها و قبایل مختلف مشترک و جهانی شدند.
این پیشرفت در نتیجه کشف خاک رس بود که مدارک قابل حمل را ممکن کرد. بازرگانان اولیه از ژتون‌های سفالی همراه با تصویر برای ثبت مقادیر مواد مبادله یا ارسال شده استفاده می‌کردند. قدمت این توکن ها به حدود ۸۵۰۰ سال قبل از میلاد می رسد. با حجم زیاد و تکرار ذاتی ثبت مطالب، پیکتوگراف ها تکامل یافتند و به آرامی جزئیات خود را از دست دادند. آنها به شکل های انتزاعی تبدیل شدند که صداها را در ارتباطات گفتاری نشان می دادند.
در حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد، الفبای یونانی توسعه یافت و به عنوان رایج‌ترین شکل ارتباط بصری جایگزین تابلوها شد. یونانی اولین خطی بود که از چپ به راست نوشته شد. از یونانی نوشته های بیزانسی و سپس رومی دنبال شد. در ابتدا، همه سیستم‌های نوشتاری فقط حروف بزرگ داشتند، اما زمانی که ابزارهای نوشتاری به اندازه کافی برای حروف دقیق اصلاح شدند، از حروف کوچک نیز استفاده میشد (حدود ۶۰۰ پس از میلاد).
یونانیان از یک قلم نوشتاری ساخته شده از فلز، استخوان یا عاج برای قرار دادن آثار بر روی قرص‌های با روکش مومی استفاده می‌کردند. لوح ها به صورت جفت لولایی ساخته می شدند و برای محافظت از یادداشت های کاتب بسته می شدند. اولین نمونه های دست خط نیز در یونان به وجود آمد و این دانشمند یونانی کادموس بود که الفبای نوشتاری را اختراع کرد.
توسعه جوهر، کاغذ، و ابزارهای نوشتاری
در سرتاسر جهان، نوشتن فراتر از اسکن کردن تصاویر به سنگ یا چسباندن تابلوها به خاک رس مرطوب بود. چینی ها “جوهر هندی” را اختراع و به کمال رساندند. این جوهر که در اصل برای سیاه‌کردن سطوح هیروگلیف‌های حکاکی‌شده با سنگ طراحی شده بود، مخلوطی از دوده حاصل از دود کاج و روغن چراغ بود که با ژلاتین پوست خر و مشک مخلوط شده بود.
تا سال ۱۲۰۰ قبل از میلاد، جوهر اختراع شده توسط فیلسوف چینی، تین-لچئو (۲۶۹۷قبل از میلاد) رایج شد. فرهنگ های دیگر با استفاده از رنگ های طبیعی و رنگ های مشتق شده از انواع گیاهان و مواد معدنی جوهر تولید کردند. در نوشته‌های اولیه، مرکب‌های رنگی متفاوت به هر رنگ معانی آیینی پیوسته بودند.
اختراع جوهر به موازات کاغذیک پیشرفت دیگر بود. مصریان اولیه، رومی ها، یونانی ها و عبرانیان از پاپیروس استفاده می کردند و کاغذهای پوستی استفاده از کاغذ پوستی را در حدود ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد آغاز کردند، زمانی که اولین قطعه نوشته روی پاپیروس که امروزه برای ما شناخته شده است، توسط پاپیروس مصری ایجاد شد.
رومی ها از ساقه های لوله ای توخالی علف های مرداب، مخصوصاً از گیاه بامبو متصل شده، قلم نی مناسبی برای نگارش بر روی پوست و جوهر ایجاد کردند. آنها ساقه‌های بامبو را به شکل ابتدایی قلم تبدیل کردند و یک سر آن را به شکل نوک قلم برش دادند. یک مایع نوشتن یا جوهر ساقه را پر کرده بود و نی را فشار می دادند تا به نوک آن برسدسپس با حرکت دادن نوک قلم عمل نگارش را انجام میدادند.
در سال ۴۰۰، شکل پایداری از جوهر، یعنی ترکیبی از نمک‌های آهن، و صمغ ایجاد شد. این فرمول اساسی برای قرن ها مورد بهره برداری قرار گرفت. رنگ این مدل از جوهر زمانی که برای اولین بار روی کاغذ اعمال شد، آبی مایل به سیاه بود که به سرعت به سیاهی تیره‌تر تبدیل میشد و سپس به رنگ قهوه‌ای مات و آشنا که معمولاً در اسناد قدیمی دیده می‌شود، تبدیل شد. کاغذبه دست آمده از الیاف چوب در سال ۱۰۵ در چین اختراع شد. اما تا زمانی که کارخانه‌های کاغذ در اواخر قرن ۱۴ ساخته شدند در سراسر اروپا به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفت.
قلم کویل
ابزار تحریری که برای طولانی‌ترین دوره تاریخ (بیش از هزار سال) تسلط داشت قلم بود. قلم در حدود سال ۷۰۰ معرفی شد، قلم از پر پرنده ساخته شده است. قوی‌ترین پره‌ها آنهایی بودند که از پرندگان زنده در بهار از پنج پر بیرونی بال چپ گرفته می‌شدند. بال چپ مورد علاقه بود زیرا پرها هنگام استفاده توسط یک نویسنده راست دست به سمت بیرون و خارج منحنی می شدند.
قلم های کویل فقط یک هفته دوام آوردند تا اینکه نیاز به تعویض آنها میشد. استفاده از آنها معایب دیگری نیز داشت، از جمله زمان آماده سازی طولانی. همچنین پوسته های کاغذی اروپایی اولیه که از پوست حیوانات ساخته می شدند نیاز به تراشیدن و تمیز کردن دقیق داشتند. نویسنده برای تیز کردن قلاب به یک چاقوی مخصوص نیاز داشت. زیر میز بلند بالای نویسنده یک اجاق زغال سنگ قرار داشت که برای خشک کردن جوهر در سریع ترین زمان ممکن استفاده می شد.
چاپخانه
کاغذ الیاف گیاهی پس از یک اختراع چشمگیر دیگر، یعنی دستگاه چاپ، به وسیله اصلی برای نوشتن تبدیل شد
در سال ۱۴۳۶، یوهانس گوتنبرگ ماشین چاپ را با حروف چوبی یا فلزی قابل تعویض اختراع کرد. بعدها فناوری های چاپ جدیدتری بر اساس ماشین چاپ گوتنبرگ، مانند چاپ افست توسعه یافت. توانایی تولید انبوه نوشتار به این روش، انقلابی در نحوه ارتباط انسان ها ایجاد کرد. مانند هر اختراع دیگری از زمان سنگ تیز، دستگاه چاپ گوتنبرگ دوره جدیدی از تاریخ بشر را رقم زد.
مترجم:احسان محرابی
گروه گزارش