“آژنگ نیوز”:چرا مردم عکس سلفی میگیرند؟برای پاسخ به این سوال باید اذعان کرد که این پدیده بیشتر متعلق به نسلی است که در دوران رشد پر سرعت فناوری متولد شده اند و از آنها با عنوان نسل Xیاد میشود.
در مارس ۲۰۱۴،توسط مرکز تحقیقات پیو پژوهشی صورت گرفت واعلام شد که بیش ازیک چهارم آمریکایی ها یک سلفی از خودشاان را به صورت آنلاین به اشتراک گذاشته اند.این تمرین عکاسی از خود و به اشتراک گذاری تصویر از طریق رسانه های اجتماعی در میان سنین، ۱۸ تا ۳۳ ساله بیشترین میزان را به خودش اختصاص داده بود.بنابراین، تقریباً یک چهارم از آنهایی که به عنوان نسل X طبقه بندی می شوند درمورد تهیه عکس سلفی بخش اصلی جمعیت را به خود اختصاص داده بودند.
به طورکلی در سال ۲۰۱۳ “سلفی” نه تنها به فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد اضافه شد،بلکه کلمه سال نیز نام گرفت.به دنبال آن برای سلفی یک ترانه ساخته شد که بیش از ۲۵۰ میلیون بار در یوتیوپ دیده شد.همچنین یک برنامه تلویزیونی کابلی با تمرکز بر یک زن شهرت‌جو و عاشق تصویر با عنوان «سلفی» در پاییز ۲۰۱۴ پخش شد.در همین دوران نیز برخی از افراد مشهوردرقالب خواننده هنرپیشه و…خودشان را به عنوان سلطان سلفی معرفی کردند.
البته بسیاری هم باعکس سلفی گرفتن مخالفند.آنها معتقدند اشتراک‌گذاری عکس‌های سلفی شرم‌آور است و کار کسانی که به اشتراک گذاری عکس اقدام میکنند را “بیهوده” و “خودشیفتگی” میدانند.
اما در هر حال طرفداران سلفی گرفتن نیز برای توجیه کارشان ازمعیارهایی مانند «موقعیت خاص»،«موقعیت زیبا» و … استفاده می کنند.
به همین جهت باید به موضوع با دقت بیشتری توجه کرد و دلایل سلفی گرفتن را روشن کرد.نکته اول : تکنولوژی ما را واداربه انجام این کار می کند.به زبان ساده، فناوری فیزیکی ودیجیتال این امکان را فراهم می کند،بنابراین ما این کار را انجام می دهیم.در حال حاضر فناوری جهان اجتماعی و زندگی ما را ساختار می‌دهد.ضمن آنکه سلفی شکل جدیدی از بیان نیست.هنرمندان برای هزاران سال،از غار گرفته تا نقاشی های کلاسیک، تا عکاسی اولیه و هنر مدرن، خودنگاره خلق کرده اند.چیزی که در مورد سلفی امروزی جدید است،عادی بودن و فراگیر بودن آن است.پیشرفت تکنولوژی،خودنگاره را از دنیای هنر آزاد کرد و به میان توده مردم راه داد.
نکته دوم: کارارایه هویت به صورت دیجیتال رایج شده است.یعنی ما موجوداتی منزوی نیستیم که کاملاً فردی زندگی می کنند. بلکه ما موجوداتی اجتماعی هستیم که در جوامع زندگی می کنیم و به این ترتیب،زندگی ما اساساً توسط روابط اجتماعی با سایر افراد، نهادها و ساختارهای اجتماعی شکل می گیرد.
بنابر این به اشتراک گذاشتن سلفی‌ها اعمال فردی نیستند.آنها اعمال اجتماعی هستند.سلفی‌ها، و به طور کلی حضور ما در رسانه‌های اجتماعی،بخشی از آن چیزی است که جامعه‌شناسان دیوید اسنو و لئون اندرسون آن را «کار هویتی» توصیف میکنند – کاری که ما روزانه انجام می‌دهیم تا اطمینان حاصل کنیم که از طرف دیگران،آن‌طور که می‌خواهیم دیده میشویم.
باید بدانیم که در عصر دیجیتال،زندگی ما به طور فزاینده‌ای در رسانه‌های اجتماعی پیش‌بینی،چارچوب‌بندی و فیلتر میشود و از طریق همین رسانه‌های اجتماعی نیزتثبیت میشود. پس منطقی است که کار هویتی در این حوزه صورت می گیرد.ما بطورمعمول وقتی در محله‌ها، مدارس و محل‌های کار خود قدم می‌زنیم،درگیر کار هویتی میشویم.
البته این کار را در نحوه لباس پوشیدن و استایل خود؛ در نحوه راه رفتن، صحبت کردن و حالات بدنمان،انجام می دادیم. حتی قبلا ارایه هویتمان را گاهی به صورت تلفنی و کتبی هم انجام می دادیم. اما اکنون، ما این کار را از طریق ایمیل، از طریق پیام متنی، در فیس بوک، توییتر، اینستاگرام، تامبلر و لینکدین انجام می دهیم.بنابر این؛ ارایه پرتره از خود آشکارترین شکل بصری کار هویتی است و شکل رسانه ای اجتماعی آن، سلفی، اکنون شکل رایج و شاید حتی اجتناب ناپذیر شده است.