“آژنگ نیوز”:قرن ۱۹ شاهد تولد شش فناوری که ارتباطات را متحول کردند،بود. این اختراعات بانی انقلابی در سیستم های ارتباطی بود که جهان را به هم نزدیکتر کرد. نوآوری‌هایی مانند تلگراف به اطلاعات اجازه داد در فواصل بسیار زیاد در زمان کم یا بدون زمان سفر کنند.همچنین موسساتی مانند سیستم پستی؛انجام تجارت و ارتباط با دیگران را برای مردم آسان‌تر از همیشه کردند.
سیستم پستی
مردم حداقل از ۲۴۰۰ سال قبل از میلاد از خدمات تحویل برای تبادل مکاتبات و به اشتراک گذاری اطلاعات استفاده می کردند. زمانی که فراعنه مصر باستان از پیک ها برای انتشار احکام سلطنتی در سراسر قلمرو خود استفاده می کردند. شواهد نشان می دهد که سیستم های مشابه در چین باستان و بین النهرین نیز استفاده می شده است.
ایالات متحده سیستم پستی خود را در سال ۱۷۷۵ قبل از اعلام استقلال تأسیس کرد. بنجامین فرانکلین به عنوان اولین رئیس پست کشور منصوب شد. بنیانگذاران آنقدر به سیستم پستی اعتقاد داشتند که در قانون اساسی مقرراتی را برای آن لحاظ کردند. نرخ‌هایی برای تحویل نامه‌ها و روزنامه‌ها بر اساس فاصله تحویل تعیین شد و متصدیان پست مبلغ را روی پاکت یادداشت می‌کردند.
رولند هیل، مدیر مدرسه ای از انگلستان، تمبر پستی قابل چسباندن را در سال ۱۸۳۷ اختراع کرد، کاری که بعدها به خاطر آن لقب شوالیه گرفت. هیل همچنین اولین نرخ یکنواخت پستی را ایجاد کرد که بر اساس وزن بود نه اندازه. تمبرهای هیل، پیش‌پرداخت هزینه پست را ممکن و عملی می‌کرد. در سال ۱۸۴۰، بریتانیای کبیر اولین تمبر خود را به نام پنی بلک منتشر کرد که تصویر ملکه ویکتوریا را نشان می داد. خدمات پستی ایالات متحده اولین تمبر خود را در سال ۱۸۴۷ منتشر کرد.
تلگراف
تلگراف الکتریکی در سال ۱۸۳۸ توسط یک ساموئل مورس، معلم و مخترع اختراع شد. مورس در خلاء کار نمی کرد. اصل ارسال جریان الکتریکی از طریق سیم ها در فواصل طولانی در دهه قبل کامل شده بود. اما مورس، که وسیله ای برای انتقال سیگنال های رمزگذاری شده به شکل نقطه و خط تیره ایجاد کرد تا این فناوری را کاربردی کند.
مورس دستگاه خود را در سال ۱۸۴۰ ثبت اختراع کرد و سه سال بعد کنگره ۳۰ هزاردلار برای ساخت اولین خط تلگراف از واشنگتن دی سی به بالتیمور به او اعطا کرد. در ۲۴ مه ۱۸۴۴، مورس پیام معروف خود را “خدا چه کرده است؟” را از دادگاه عالی ایالات متحده در واشنگتن دی سی، به انبار راه آهن B & O در بالتیمور مخابره کرد.
رشد سیستم تلگراف با گسترش سیستم راه آهن کشور همراه بود، خطوطی که اغلب از مسیرهای ریلی پیروی می کردند و دفاتر تلگراف در ایستگاه های قطار بزرگ و کوچک در سراسر کشور مستقر شدند. تلگراف تا زمان ظهور رادیو و تلفن در اوایل قرن بیستم، ابزار اصلی ارتباط از راه دور باقی ماند.
مطبوعات
روزنامه هایی که ما می شناسیم از دهه ۱۷۲۰ زمانی که جیمز فرانکلین (برادر بزرگتر بن فرانکلین) شروع به انتشار New England Courant در ماساچوست کرد، به طور منظم در ایالات متحده چاپ می شدند. اما روزنامه اولیه باید در دستگاه‌های چاپ دستی چاپ می‌شد، فرآیندی زمان‌بر که تولید بیش از چند صد نسخه را دشوار می‌کرد.
معرفی دستگاه چاپ بخار در لندن در سال ۱۸۱۴ این وضعیت را تغییر داد و به ناشران اجازه داد بیش از ۱۰۰۰ روزنامه در ساعت چاپ کنند. در سال ۱۸۴۵، مخترع آمریکایی، ریچارد مارچ هو، دستگاه چرخشی را معرفی کرد که می‌توانست تا ۱۰۰هزار نسخه در ساعت چاپ کند. همراه با اصلاحات دیگر در چاپ، معرفی تلگراف، کاهش شدید هزینه کاغذ روزنامه و افزایش سواد، روزنامه‌ها را می‌توان تا اواسط دهه ۱۸۰۰ تقریباً در همه شهرهای ایالات متحده یافت.
گرامافون
توماس ادیسون با اختراع گرامافون، که هم می توانست صدا را ضبط کند و هم آن را پخش کند، در سال ۱۸۷۷ شهرت یافت. این دستگاه امواج صوتی را به ارتعاشات تبدیل می کرد که به نوبه خود با استفاده از یک سوزن بر روی یک استوانه فلزی (بعدا مومی) حک می شد. ادیسون اختراع خود را اصلاح کرد و در سال ۱۸۸۸ شروع به عرضه آن برای عموم کرد. اما گرامافون های اولیه بسیار گران بودند و سیلندرهای موم هم شکننده بودند و هم تولید انبوه آن سخت بود.
در آغاز قرن بیستم، هزینه چاپ عکس‌ها و تهیه سیلندرها به میزان قابل توجهی کاهش یافت و در خانه‌های آمریکایی رایج‌تر شد. ضبط دیسکی (به شکلی که امروزه می شناسیم) توسط امیل برلینر در سال ۱۸۸۹ در اروپا معرفی شد و در سال ۱۸۹۴ در ایالات متحده ظاهر شد. در سال ۱۹۲۵، اولین استاندارد صنعتی برای سرعت پخش روی ۷۸ دور در دقیقه تنظیم شد وضبط بر روی دیسک رایج شد.
عکاسی
اولین عکس‌ها توسط لویی داگر فرانسوی در سال ۱۸۳۹ با استفاده از ورقه‌های فلزی با روکش نقره که با مواد شیمیایی حساس به نور پردازش شده بودند، برای تولید تصویر تهیه شد. تصاویرتهیه شده، فوق العاده دقیق و بادوام بودند، اما فرآیند فتوشیمیایی بسیار پیچیده و زمان بر بود. در زمان جنگ داخلی، ظهور دوربین‌های قابل حمل و فرآیندهای شیمیایی جدید به عکاسانی مانند متیو برادی اجازه داد تا درگیری ها را با تهیه تصاویر متعدد،مستند کنند و آمریکایی‌های معمولی این جنگ را به صورت تقریبا عینی تجربه کنند.
اما پیشرفتهای فن عکاسی ادامه یافت ودر سال ۱۸۸۳، جورج ایستمن از روچستر، نیویورک، یک را به کمال رساند.
او ابزاری برای قرار دادن فیلم روی یک رول، که فرآیند عکاسی را قابل حمل تر و هزینه کمتری می کرد با به بازار عرضه کرد. معرفی دوربین کداک شماره ۱ او در سال ۱۸۸۸ دوربین ها را در دست توده های مردم قرار داد. این دوربین از قبل با فیلم بارگذاری شده بود و هنگامی که کاربران عکسبرداری را به پایان میرساندند، دوربین را به کداک میفرستادند، کداک چاپ های آنها را پردازش کرد و دوربین را با فیلم تازه باز پس می فرستاد.
فیلم
تعدادی از افراد نوآوری هایی را ارائه کردند که منجر به ساخت فیلمی شد که امروزه می شناسیم. یکی از اولین افراد؛ عکاس بریتانیایی-آمریکایی، ادوارد موی بریج بود که از سیستم پیچیده‌ای از دوربین‌های عکاسی و سیم‌های مخصوص برای ایجاد یک سری مطالعات حرکتی در دهه ۱۸۷۰ استفاده کرد. فیلم رول سلولوئیدی نوآورانه جورج ایستمن در دهه ۱۸۸۰ گام مهم دیگری بود که اجازه داد مقادیر زیادی از فیلم در ظروف فشرده بسته بندی شود.
در گامهای بعدی،توماس ادیسون و ویلیام دیکنسون با استفاده از فیلم ایستمن در سال ۱۸۹۱ وسیله ای برای نمایش فیلم سینمایی به نام کینتوسکوپ اختراع کردند.اینها اولین فیلم‌هایی بودند که می‌توانستند برای گروه‌هایی از مردم نمایش داده شوند، .در مرحله بعدی،هنر فیلمسازی توسط برادران فرانسوی آگوست و لوئیس لومیر به کمال رسیدند. در سال ۱۸۹۵، برادران لومیر فیلمبرداری خود را با یک سری فیلم ۵۰ ثانیه ای به نمایش گذاشتند که فعالیت های روزمره مانند خروج کارگران از کارخانه خود در لیون، فرانسه را مستند می کرد. در دهه ۱۹۰۰، تصاویر متحرک به شکل رایج سرگرمی در سالن‌های وودویل در سراسر ایالات متحده تبدیل شد و صنعت جدیدی برای تولید انبوه فیلم‌ها به عنوان وسیله‌ای برای سرگرمی متولد شد.
ترجمه:علی محرابی
گروه گزارش