“آژنگ نیوز”:تاریخچه ساخت راه آهن در آمریکا در دهه ۱۸۶۰میلادی،شکل گرفت و ایالات متحده پروژه بلندپروازانه ای را در این زمان آغاز کرد که مسیر تاریخ این کشور را تغییر داد. برای چندین دهه، کارآفرینان و مهندسان رویای ساخت خط آهنی را در سر می پروراندند که اقیانوسی را به اقیانوسی دیگر متصل کند. راه‌آهن بین قاره‌ای، پس از تکمیل، به آمریکایی‌ها این امکان را می‌داد که در غرب مستقر شوند، کالاها را حمل کنند و تجارت را گسترش دهند، و عرض کشور را به‌جای هفته‌ها،طی چند روز طی کنند. نکته مهم این است که راه آهن بین قاره ای در طول جنگ داخلی راه اندازی شد.
در اواسط سال ۱۸۶۲، ایالات متحده درگیر جنگ داخلی خونینی شد که منابع مختلف این کشور جوان را تحت فشار قرار داد. ژنرال “استون وال” جکسون اخیراً موفق شده بود ارتش اتحادیه را از وینچستر ویرجینیا بیرون کند. ناوگانی از کشتی های نیروی دریایی اتحادیه به تازگی کنترل رودخانه می سی سی پی را به دست گرفته بودند. از قبل هم مشخص بود که جنگ به سرعت پایان نخواهد یافت. در واقع سه سال دیگر هم ادامه یافت.
آبراهام لینکلن به نوعی توانست فراتر از نیازهای فوری کشور به موضوع جنگ نگاه کند و بر روی چشم انداز خود برای آینده تمرکز کند. او قانون راه‌آهن اقیانوس آرام را در ۱ ژوئیه ۱۸۶۲ امضا کرد و منابع فدرال را به برنامه بلندپروازانه برای ایجاد یک خط ریلی پیوسته از اقیانوس اطلس تا اقیانوس آرام متعهد کرد.بر اساس این برنامه باید تا پایان دهه، راه آهن تکمیل میشد.
هنگامی که در سال ۱۸۶۲ توسط کنگره قانون راه آهن اقیانوس آرام تصویب شد،این قانون به دو شرکت اجازه داد تا ساخت و ساز راه آهن بین قاره ای را آغاز کنند. راه‌آهن پاسیفیک مرکزی، که قبلاً اولین راه‌آهن را در غرب می‌سی‌سی‌پی ساخته بود، برای ایجاد مسیر به شرق از ساکرامنتو استخدام شد. به اتحادیه پاسیفیک راه‌آهن نیز،قرارداد ساخت مسیر از شورای بلوفز، آیووا غربی اعطا شد. محل ملاقات این دو شرکت که در حقیقت محل تکمیل و پایان حط آهن بود،توسط قانون از پیش تعیین گردید.
کنگره مشوق‌های مالی برای اجرای پروژه به دو شرکت ارائه کرد و بودجه ساخت راه آهن را نیز در سال ۱۸۶۴ افزایش داد.بدین ترتیب به ازای هر مایل مسیر در دشت، شرکت‌ها ۱۶هزار دلار اوراق قرضه دولتی دریافت می‌کردند. با سخت‌تر شدن زمین و مسیر، پرداخت‌ها بیشتر شد. یک مایل مسیری که در کوه ها گذاشته شد، ۴۸هزاردلار اوراق قرضه به همراه داشت. شرکت ها نیز در ازای تلاش های خود زمین دریافت کردند.یعنی برای هر مایل مسیر ساخته شده، یک قطعه زمین ده مایل مربعی ارائه شد.
به دلیل حضور اکثر مردان توانمند کشور در میدان جنگ، تعداد کارگران راه آهن بین قاره ای در ابتدا کمبود داشتند. در کالیفرنیا، کارگران سفیدپوست بیشتر به جستجوی ثروت خود درمعادن طلا علاقه مند بودند، تا انجام کارهای کمرشکن مورد نیاز برای ساخت یک راه آهن. بنا براین راه آهن مرکزی اقیانوس آرام به سمت جذب مهاجران چینی رفت که به عنوان بخشی از عاشقان طلا به ایالات متحده هجوم آورده بودند. بیش از ۱۰هزار مهاجر چینی کار سخت آماده سازی بسترهای ریلی، ردیابی، حفر تونل، و ساخت پل را انجام دادند. آنها فقط ۱ دلار در روز حقوق می گرفتند و ۱۲ ساعت شیفت، شش روز در هفته کار می کردند.
راه‌آهن اتحادیه اقیانوس آرام تا پایان سال ۱۸۶۵ تنها توانست ۴۰ مایل مسیر را ایجاد کند، با نزدیک شدن به پایان جنگ داخلی، سرانجام توانستند نیروی کار برابر با وظیفه خود را جذب کنند. اتحادیه اقیانوس آرام عمدتاً به کارگران ایرلندی متکی بود که بسیاری از آنها مهاجران قحطی زده و تازه وارد میدان های جنگ بودند.این نیروهای سرگردان و پر شور وشر خود را به غرب رساندند و شهرهای موقتی را ایجاد کردند که به “جهنم های روی چرخ” معروف شدند.
تونل کوهستانی
حفاری تونل ها از میان کوه های گرانیتی در ابتدا کارآمد به نظر نمیرسید،اما منجر به ایجاد یک مسیر مستقیم ترازعرض آمریکا شد. حفاری تونل در دهه ۱۸۶۰ شاهکار مهندسی آسانی نبود.کارگران از چکش ،بیل و کلنگ برای برداشتن سنگ استفاده می‌کردند وعلیرغم ساعت‌ها کار،روزانه کمی بیشتراز بیست و پنج سانتیمتر پیشرفت می‌کردند.هنگامی که کارگران شروع به استفاده از نیتروگلیسیرین برای انفجار بخشی از سنگ کردند، سرعت حفاری به حدود نیم متر در روز افزایش یافت.
اتحادیه اقیانوس آرام تنها می توانست چهار تونل از ۱۹ تونل را به عنوان کار خود ادعا کند. راه آهن مرکزی اقیانوس آرام، که کار تقریبا غیرممکن ساخت یک خط ریلی از طریق سیرا نواداس را بر عهده گرفت،اعتبارساخت ۱۵ تا از سخت ترین تونل های ساخته شده را به خود اختصاص داد. تونل سامیت در نزدیکی گذرگاه دانر، کارگران را ملزم می‌کرد تا از ۵۵۰متر گرانیت، در ارتفاع ۲۲۰۰ متری عبور کنند. کارگران چینی علاوه بر نبرد با صخره، طوفان های زمستانی را تحمل کردند که ده ها فوت برف بر روی کوه ها ریخت. تعداد نامحدودی از کارگران اقیانوس آرام مرکزی تا حد مرگ یخ زدند و اجساد آنها در برف تا عمق ۱۳متری مدفون شد.
در سال ۱۸۶۹،دو شرکت راه آهن به خط پایان نزدیک می شدند.خدمه کاری اقیانوس آرام مرکزی راه خود را از میان کوه های به صورت موفقیت آمیزی باز کرده بودند و به طور متوسط روزانه یک مایل مسیر را در شرق رنو،نوادا طی می کردند.کارگران اتحادیه پاسیفیک ریل های خود را در سراسر مسیر شرمن در ارتفاع ۲۵۵۰متری از سطح دریا گذاشته بودندو یک پل ترستل را به طول ۲۰۰متری در سراسر نهر دیل در وایومینگ ساختند. به این ترتیب هر دو شرکت سرعت خود را افزایش دادند.
به تدریج پروژه در حال تکمیل شدن بود، بنابراین رئیس جمهور تازه منتخب اولیس اس. گرانت در نهایت محل ملاقات دو شرکت را در منطقه یوتا، ۶ مایلی غرب اوگدن تعیین کرد. هرچه پروژه به انتهایش نزدیک می شد،رقابت بین شرکت ها شدیدتر میشد. چارلز کروکر، ناظر ساخت و ساز برای اقیانوس آرام مرکزی، با همتای خود در اتحادیه اقیانوس آرام، توماس دورانت، شرط بندی کرد که خدمه او می توانند بیشترین مسیر را در یک روز پشت سربگذارند. تیم دورانت تلاش قابل تحسینی انجام داد و مسیرهای خود را ۱۱کیلومتر در روز گسترش داد، اما کراکر برنده شرط بندی ۱۰هزار دلاری بود که تیمش ۱۶ کیلومتر را پشت سر گذاشت.
نهایتا پروژه راه‌آهن بین قاره‌ای در ۱۰ می ۱۸۶۹ نهایی وتکمیل شدو بیشترفعالیتهای حمل و نقل و اقتصادی به مسیر راه‌آهن منتقل شد.
نرجمه:علی محرابی
گروه گزارش