“آژنگ نیوز”:محبت محور زندگی بشر است زیرا،انسان ذاتاً موجودی اجتماعی است. ممکن است برخی از ما در مقایسه با دیگران برون‌گراتر باشیم. با این حال بدیهی است که در پایان روز، همه ما برای درگیر شدن در تعاملات اجتماعی با اطرافیان خود باید آماده شویم. گاهی نیاز است که فرد در محاصره دوستان متعددی قرار گیرد و با دیگران در ارتباط دائمی باشد. گاهی اوقات یک فرد فقط به اعضای خانواده خود یا چند دوست نزدیک منتخب رضایت می دهد. این نیازها بسته به فرد و سبک زندگی، تجربیات و ترجیحات آنها متفاوت است. با این حال، بدون بهره گیری نوعی از علاقه و محبت در زندگی مان، می تواند مشکلاتی در مسیر حرکتی امان ایجاد شود و بدون ارتباط اجتماعی منزوی شویم. به خصوص اگر این عدم حمایت و تعامل در سنین پایین تر شروع شود.
در حقیقت یکی از مهم ترین دوران زندگی یک انسان، سال های شیرخوارگی و کودکی اوست. در این دوره زمانی است که بیشترین رشد عاطفی، جسمی و روانی رخ می دهد. کودک از لحظه تولد شروع به یادگیری دنیای اطراف خود می کند و این شامل افراد موجود در آن می شود. ممکن است شنیده باشید که “شما هرگز نمی توانید نوزاد را زیاد در آغوش بگیرید” و این درست است. از آنجایی که نوزادان تا چند سال پس از تولد قادر به گفتگوی واقعی و درک عمیق تر نیستند، با غریزی ترین روش های درک با جهان ارتباط برقرار می کنند. آنها متوجه می شوند که آیا نیازهایشان برآورده می شود یا خیر. آنها مشتاق توجه فیزیکی و لمس انسانی هستند. آنها لحن کلامی را می‌پذیرند و یاد می‌گیرند که چهره‌ها را بخوانند، قبل از اینکه بتوانند در مقابل کلماتی را به زبان بیاورند. تجارب در طول دوره ای که آنها کاملاً به دیگران متکی هستند آنها را به فردی که در نوجوانی و بزرگسالی هستند تبدیل می کند. به همین دلیل است که توجه و مراقبت مداوم بسیار مهم است.
کودکی که مراقبان غیرمسئولانه ای دارد ممکن است اغلب تنها بماند یا در صورت نیاز به او غذا داده نشود یا عوض شود. آنها گریه می کنند و امیدوارند که کسی به آنها کمک کند. وقتی هیچ کس نمی رسد، یا خیلی دیر می رسد، ذهن این کودک در حال یادگیری این است که دنیا مکانی دردناک است که در آن کسی وجود ندارد که او را دوست داشته باشد یا از او مراقبت کند. آنها احساس انزوا، تنهایی و ترس می کنند و این می تواند به شدت بر رشد و تکامل مغز آنها در سال های آینده تأثیر بگذارد. آنها هرگز در این سن مهم یاد نمی گیرند که پیوند برقرار کنند و از اطرافیان خود مراقبت کنند. زیرا خودشان آن را تجربه نمی کنند. آن دسته از نوزادانی که به طور منظم در آغوش گرفته می شوند، با آنها بازی می کنند و از آنها مراقبت می شود، می توانند روابط عمیقی را با والدین یا مراقبان خود تجربه کنند. آنها با جهان بینی بسیار مثبت تری بزرگ می شوند. آنها همچنین مهارت هایی را برای ایجاد روابط سالم و مناسب با بزرگتر شدن و پیدا کردن دوستان و یافتن عزیزان بیشتر توسعه می دهند.
کسانی که بدون یادگیری نحوه ایجاد روابط اجتماعی مناسب و رشد شناختی و عاطفی در کودکی دچار اختلال شده اند، اغلب با مشکلاتی روبرو هستند. مشخص شده است که آنها در کودکی، نوجوانی و حتی بزرگسالی رفتارهای ضد اجتماعی و بزهکارانه از خود نشان می دهند. آنها اغلب در زمینه های رشد زبان، سطح هوش و سایر مهارت های اجتماعی و شناختی مشکل نشان می دهند.
البته می توان و قطعا لازم است که با حمایت و درمان، بسیاری از افراد بر باورها و پاسخ های منفی القا شده ناشی از دوران نوزادی و کودکی خود غلبه کنند. زیرا فقدان علاقه و محبت می تواند باعث آسیب بالقوه دائمی و مادام العمر شود.
با بالالتر رفتن سن فقدان محبت بیشتر به افراد آسیب می زند. تحقیقات علمی نشان داده شد که افراد مسن‌تر با تعامل اجتماعی و حمایت کمتر، احتمال بیشتری برای بستری شدن در بیمارستان به دلیل نگرانی‌های سلامتی، ماندگاری طولانی‌تر در بیمارستان، فشار خون بالاتر و نرخ بالاتری از عوارض و مرگ و میر دارند. آسیب احتمالی به افراد مسن بدون روابط سالم و سیستم حمایتی حتی با خطرات سلامتی سیگار مقایسه شد. خطر ابتلا به افسردگی و همچنین خطر ابتلا به بیماری هایی مانند زوال عقل یا بیماری آلزایمر به طور قابل توجهی بالاتر بود.
افرادی که از ملاقات با دیگران لذت می برند سبک زندگی را دنبال می کنند که به آنها امکان می دهد با افراد مختلف با پیشینه های مختلف روبرو شوند. آنها روابط و تجربیات مختلفی خواهند داشت که درک خود را از سایر انسان ها و فرهنگ های دیگر گسترش می دهد.
پیر شدن و کم شدن سلامتی در طول سالها به اندازه کافی دشوار است. خوشبختانه، مزایای داشتن تعاملات محبت آمیز با اطرافیان می تواند به کاهش برخی از استرس ها و منفی بافی مرتبط با افزایش سن کمک کند. افراد مسن با خانواده، فرزندان، نوه ها یا حتی دوستان خوب شانس بسیار بیشتری برای بهبود سلامت در سال های آخر زندگی خود دارند. کسانی که تنها و منزوی هستند، به دلیل نداشتن یک سیستم حمایتی یا نگرانی‌های مربوط به سلامتی‌شان به همین خوبی عمل نمی‌کنند. داشتن افرادی در اطراف شما برای حمایت، مثبت اندیشی و دوستی، کنار آمدن با مشکلات هر روز را کمی آسان تر می کند.
مترجم :احسان محرابی
گروه گزارش