به گزارش “آژنگ نیوز”چموش کفش سنتی وخاستگاه آن ماسوله است.این نوع پوشش پا قدمتی حدود ۳۰۰ ساله دارد .اما رزین گالش یا همان گالوش تو سرخ در اوان جنگ جهانی دوم توسط روسها وقوای شوروی آنزمان که از متفقین بودند وارد گیلان شد .
محله تکیه سوخته رشت اولین جایی بود که این نوع از کفش در آن ساخته شد . سال هزارو سیصدو بیست ویک خورشیدی سال شروع ساخت این نوع از کفش سنتی است که بعدها توسط استاد کاران بومی تولید آن در رشت و فومن رواج یافت.
چموش چیست؟
لازم به توضیح است که؛ چموش نوعی کفش و پای افزار قدیم، مخصوص گیله مردان و روستاییان، بدون پاشنه بود که در انواع و اقسام مختلف از چرم دباغی شده تهیه می شد.
نوع متداول آن، دارای بند و تسمه های بلند بود که به ساق پا پیچیده می شد و نوع دیگر دارای تسمه و بند است، ولی همانند نوع بنددار، نوکی عقابی و برگشته داشت.
مدل ساغری
پس از این در اواسط دهه سی مرحوم محمد رحیم متقی ایروانی بنیانگذار کفش ملی ایران دستگاه ساخت آن را از لهستان وارد ایران کرد وبه تولید این نوع از کفش که امروزه کمتر مورد استفاده قرار می گیرد پرداخت. نوع دیگری از کفش سنتی هم وجود داشت که به “ساغری” شهرت داشت واغلب مورد استفاده طلبه های قدیم بود. مرکز تولید این کفش، در محله ساغریسازان رشت بود که سبب نامگذاری این محله هم به همین مناسبت است.
بزرگان حرفه
در این حرفه بزرگان متعددی فعال بودند ،از آن جمله ،مرحوم میرزا علی اکبر فرنیا معروف به “استاد میرزا” از استاد کاران سابق چموش دوزی در بازار ماسوله بود.اودر دوره احمد شاه قاجار متولد شده و درحدود نود سالگی از دنیا رفت.
وی مردی مهربان و خنده رو بود که بسیاری از وقایع زمان خود، از جمله قیام جنگل به رهبری میرزا کوچک را دیده بود. با دختر استادش مرحوم محمد حسن دباغی ازدواج کرده بود وبا دیگر چموش دوزانی چون: فرخ حنیفه زاده، نصرت الله دباغی، عزت دباغی، مشهدی سلطانی و مشهدی صنعتی دوز هم دوره بود.امروزه نوه اش مجید فرنیا بعنوان تنها چموش دوز شهر ماسوله پیشه او که یکی از صنایع دستی مهم وکفش سنتی قدیم بود را دنبال می کند.
گروه تاریخ