به گزارش “آژنگ نیوز”ابراز مهر از آیین مهر ایرانی تا ولنتاین غربی پدیده ای امرووزی نیست. محمد حسین ده بزرگی می نویسد: مهرپرستی یا “آیین مهر” آیینی بود که بر پایه پرستش میترا یا “مهر”، ایزد ایران باستان، در دوران پیش از آیین زرتشت و دست کم ۶ قرن پیش از میلاد یا پیشتر بنیان نهاده شد که انسان ها را به مهرورزی رهنمون می ساخت.
نوع دگرگون شده این آیین بعدها به صورت آیین رازوَری در امپراتوری روم اشاعه یافت و در طول سده‌های دوم و سوم پس از میلاد، در تمام نواحی تحت فرمانروایی روم، در سرزمین اصلی اروپا، شمال آفریقا و بریتانیا برپا بود و خدای آن «میتراس» (معادل یونانی میترا) نام داشت و رومیان از این آیین با عنوان “رازهای پارسیان” یاد می‌کردند.
در سنگ برجسته ها و کتیبه های بسیاری علی الخصوص در دوران پادشاهی ساسانیان بر ایران، شاهد ابراز مهر و علاقه پادشاهان به همسرانشان هستیم. در نقش برجسته واقع در “برم دلک” – حومه شیراز، “بهرام دوم” را در حال اهدای دسته گل به همسرش مشاهده می کنیم. این حجاری و نمونه مشابه آن در “تنگ قندیل” بیشاپور – اطراف کازرون در استان فارس – که صحنه ازدواج امپراتور شاپور اول ساسانی را نشان می دهد درحالی که دسته گلی به ملکه تقدیم می کند، همگی گواه بر این ادعاست که مهرورزی به معشوق و همسر در میان ایرانیان از دیرباز مرسوم بوده، حتی سالها قبل از کشته شدن “سنت ولنتاین “، کشیشی که در سال ۲۶۹ بعد از میلاد بنا بر روایاتی مختلف که هنوز برای هیچکدام سند و مدرکی در دست نیست و بیشتر به افسانه ای می ماند، ولی با این وجود با تبلیغات آگاهانه غربیان، به نمادی برای عشق ورزی در سراسر جهان مبدل شد.
تفاوت آنچه که ما ایرانیان “داشته ایم” و صادر کرده ایم، با آنچه که غربی ها از صادرات ما “ساخته اند”، به شیوه خود تزئین کرده و به ما فروخته اند بسیار است. همچون زعفران و پسته مرغوب ایرانی که صادر شده و در خارج از کشور بزک و بسته بندی می شود و سپس به اسم محصول لوکس وارداتی در ایران با اشتیاق از آن استقبال می کنیم و همه این ها می تواند تنها به دلیل ناآگاهی ما از فرهنگ و پیشینه تاریخیمان و بی توجهی به آنچه از سنت گذشتگان برای ما به یادگار مانده است باشد.
گروه تاریخ