محمدزکریای رازی کاشف الکل نقش ناجی مردم را امروزه بر عهده گرفته است.زیرا این روزها الکل یکی از موثرترین عوامل پیشگیری از ویروس کروناست ، لذا بیش از هرزمان دیگری به ارزش واهمیت اکتشاف محمدزکریای رازی پی می بریم.حال که نام این دانشمند بزرگ ایرانی به میان آمداین سوال پیش می آید که مزار ومدفن وی کجاست.!
در جلد چهارم کتاب تاریخ ایران به نوشته سیدحسین نصر که در باب علوم زیستی است، محمد بن زکریا این طور معرفی شده: «رازی در سال ٢۵٠ هجری/ ٨۶۴ میلادی درشهر ری متولد شد و در سال ٣١٣ هجری/ ٩٢۵ میلادی در همین شهر دیده از جهان فروبست.
رازی در ری به تحصیل نجوم، ریاضیات، فلسفه، کیمیا و موسیقی پرداخت و از میانسالی به دانش پزشکی علاقه‌مند شد و رفته‌رفته چنان مهارتی در این علم پیدا کرد که به زودی رئیس بیمارستان ری شد و بعدها همین وظیفه را در بغداد پیدا کرد.
شاهکار او کتاب الحاوی است. این اثر به عنوان دقیق‌ترین سند موجود درباره پزشکی بالینی در جهان اسلام شناخته می‌شود.
رازی به همراه سه پزشک دیگر، علی‌بن ربن طبری، علی بن عباس مجوسی و ابن سینا عصر طلایی پزشکی ایران را در سده سوم تا اواسط سده پنجم هجری رقم زدند و پزشکان برجسته دیگر را تحت‌تأثیر خود قرار دادند.
او بیش از ۵۶کتاب در پزشکی و موضوعات مربوط به آن نوشت که مهم‌ترین آنها در کتاب المنصوری، رساله آبله و سرخک است که بعدها به زبان لاتین هم ترجمه شدند.
رازی از مشاهیری است که پس از مرگ، گم شده، نه ری هشت هزار ساله و نه هیچ شهر دیگری نشانی از آرامگاه او ندارد.
در ری هیچ ردی از «رازی» نیست. انگار نه انگار که زمانی محمد بن زکریا نامی در این شهر می‌زیست و فیلسوف و منجم و کیمیاگر بود و روزگاری دورتر یکی از بزرگان تاریخ پزشکی ایران و جهان. سال‌های سال پس از مرگ رازی، آرامگاه او بی‌نام‌ونشان است.
گروه گزارش