محمود سریع القلم
چرا مُراقبِ آنچه می گوییم نیستیم؟
1–چون کتاب نمی خوانیم؛
2–چون اهمیتِ رشد شخصیت، حتی ده درصدِ نظام آموزشی نیست؛
3–چون نظام آموزشی بر حفظ کردن استوار است تا فکر کردن؛
4–چون تربیتِ خانوادگی بیشتر بر احساسات استواراست تا رشد فردی؛
5–چون نیاموخته ایم حرف زدن، مسئولیت دارد؛
6–چون وقتی به پول می رسیم احساسِ قدرت می کنیم؛
7–چون وقتی به قدرت می رسیم احساسِ برتری می کنیم؛
8–چون عموماً دو هدفِ کلیدی را در زندگی دنبال می کنیم: پول و شهرت؛
9–چون منافع شخصی بر رفتار اخلاقی غلبه دارد؛
10-چون اصلِ نگاه به انسانهای دیگر ابزاری است؛
11–چون افراد، یک دفعه به جایگاهی غیرمنتظره می رسند؛
12–چون بی احترامی به انسانها در جهان سوم خیلی پی آمد ندارد؛
13–چون نیروهای احساسی بر عقلِ محاسبه گر غلبۀ نود درصدی دارند؛
14–چون فکرِ قبل از سخن، فرصتِ تمرین ندارد؛
15چون افراد، جوگیر می شوند؛
16– چون تعدادِfollower به مراتب مهم تر از داشتنِ پِرنسیپ است؛
17–چون معلوم نیست مسئول تربیتِ مدنی کیست؛
18–چون تربیت، از خانواده و کلاسِ درس به جهان مجازی منتقل شده است؛
19–چون عنصر “زمان” در سخن گفتن تعطیل است؛
20–چون بی ثباتی اقتصادی، تعادل رفتاری را مختل کرده است؛
21–چون آشنایی با ادبیات فارسی به شدت ضعیف شده است؛
22–چون درناخودآگاهِ افراد، بخشِ رعایتِ حقوقِ دیگران قفل است؛
23–چون گروه های مرجع فرهنگی در جامعه تغییرکرده اند؛
24–چون روان شناسی فهم دیگران در بسیاری ازافراد ضعیف است؛
25–چون زرنگی های دمِ دست مهم تر از میراثِ شخصیتی است؛
26–چون تصورمی کنیم دیگران متوجه نیات ما نمی شوند؛
27–چون احساسِ تعلق به یک جامعۀ سالم، خیلی ضعیف است؛
28–چون زندگی امری جدی نیست؛
29–چون به دوامِ واژه های منفی در ذهن انسان واقف نیستیم؛
30-چون بسیاری، حتی پنج صفحه درمورد خودشان نمی توانند بنویسند.
گروه گزارش