غلامحسین درویش خان در سال 1251 شمسی در تهران به دنیا آمد. پدرش حاجی بشیر (از اهالی زیدشت طالقان) کارمند پست بود و اندکی با موسیقی آشنا بود و سه تار می نواخت به همین خاطر در سن 11 سالگی او را به دسته ی موزیک مدرسه دارلفنون برد. غلامحسین در ابتدا مشغول به فراگیری طبل کوچک شد و پس از مدتی به نواختن شیپور پرداخت. در طول این مدت این فرصت را پیدا کرد تا نت که آن زمان به خط موسیقی بین المللی مشهور بود را یاد بگیرد و با وزن های مختلف موسیقی یا همان ریتم آشنا شود و گوش موسیقی خود را تربیت کند.
تکیه کلام همیشگی پدرش در هنگام نامیدن دوستان کلمه درویش بود چنانکه هرگاه می خواست فرزندش را نام ببرد می گفت : “درویش جان” ، این تکیه کلام پدر رفته رفته ضمیمه نامش شد و سرانجام بعنوان نام خانوادگی او بکار رفت.درویش خان در کودکی به عضویت گروه مخصوص عزیزالسلطان به طبل زنی مشغول شد. کمی بعد به تار و سه تار علاقمند شد و در محضر اساتید آن زمان همچون آقا میرزا عبدالله و آقا حسینقلی به فرا گرفتن سه تار و تار پرداخت.او به عنوان یکی از نام آور ترین موسیقیدانان تاریخ ایران به شمار می آید.
“ز من نگارم” از آثارِ زیبای استاد درویش خان، با شعری از ملک الشعرای بهار است که اولین بار در سالِ ۱۳۰۳ در کنسرتی در گراند هتلِ تهران با صدای استاد سید حسین طاهرزاده اجرا گردید و سپس با صدای بانو قمرالملوک وزیری ضبط گردید، و پس از آن، هنرمندانِ دیگری نیز آن را بازخوانی کرده اند که یکی از زیباترینِ آن اجراها، با تنظیمِ استاد فریدون شهبازیان و با صدای استاد شجریان، در آلبومِ زیبای “گلبانگِ شجریان ۱” در سالِ ۱۳۵۷ منتشر گردید.
استاد “درویش خان” نخستین قربانیِ سوانحِ رانندگی در ایران محسوب می شود.
او در در شب چهارشنبه، دوم آذر ماه ۱۳۰۵ هجری خورشیدی هنگامِ بازگشت از جلسه ی محفلِ موسیقی در منزلِ یکی از دوستان به خانه، درشکه ای دو اسبه کرایه می کند. در آن زمان خودرو به تازگی واردِ خیابان های شهر شده بود و تعدادِ آن‌ها به سختی به پنجاه دستگاه می رسید. زمانی که درشکه از خیابانِ امیریه به سمتِ شمال می‌پیچد، خودروی فوردی از جهتِ مخالف با درشکه و اسب های آن برخورد می‌کند. اسب ها درجا تلف می شوند و درویش خان از درشکه به بیرون پرتاب شده و از ناحیه ی سر به زمین برخورد می کند.
بی درنگ مردم رسیده و او را به بیمارستانِ نظمیه ی تهران که بهترین بیمارستانِ تهران در آن زمان بود می رسانند. اما بر اثرِ ضربه‌ای که بر سرِ او وارد آمد چنان به سختی آسیب دید که به علتِ ضربه ی مغزی، پنج روز بعد، در دومِ آذر ماه، در سنِ ۵۴ سالگی درگذشت.
ایشان در آرامگاهِ ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
گروه تاریخ