برای ساختمان خانه های روستایی و نوسازی در سطح روستاهای کشور،پنجاه سال قبل ، در دی ماه سال 1347 از طرف دولت یکصد میلیون تومان اعتبار در نظر گرفته شد که قرار بود به صورت وام خانه سازی روستایی، بوسیله بانک رهنی در اختیار کشاورزان قرار گیرد.
در اجرای برنامه خانه سازی روستایی و پس از مطالعه و بررسی مقدماتی از نظر اقلیمی روی صد دهکده ،طرح اساسی خانه سازی روستایی تهیه شد.در این طرح کلی نقشه های متنوع بر اساس شرایط اقلیمی و موقعیت جغرافیایی و وضع آب و هوا و همچنین اصالت و سنت معماری محلی ترسیم گردید.روستاییان با تبعیت از اصل خود یاری و بهره وری از وام مسکن و راهنمایی های فنی در سراسر کشور قرار بود اقدام به احداث خانه کنند.
در آن زمان از نظر نقشه ساختمانی کشور به 5 منطقه تقسیم شده بود.منطقه معتدل ،منطقه سردسیر،منطقه گرم و خشک و منطقه گرم بارانی .در این طرح به موضوعات مورد علاقه دهقان مانند:پیوستگی انبار آذوقه و آغل به محل سکونت توجه شده بود و نوع مصالح ساختمانی هم بر اساس امکانات محلی تعیین شده بود.در پیاده کردن طرح ساختمان ها موضوع بهره برداری از نیروی دهقانی کشور از طریق اجرای یک برنامه وسیع خود یاری و نیز اعطای وام مسکن روستایی توجه شده بود.
این طرح قرار بود با توجه به امکانات اقتصادی کشور اجرا شود. اما از همان ابتدا غیر عملی بودن آن روشن بود. معنی اجرای طرح ،تخریب تمام خانه های روستاییان و ساخت دوباره آن با طرح جدید بود. حال آنکه برنامه ریزان تفکر صحیحی از زمینه های تاریخی شکل گیری و نوع زیست مردم نداشتند. نوع مسکن و زندگی مردم هر منطقه ای بنا بر اقتضائات جغرافیایی و ضرورتهای اجتماعی در طول تاریخ شکل گرفته بود. بنا براین تغییر آن عملی و اصولی نبود. نکته دوم اینکه شکل مسکن روستاییان با اجرای این طرح از روستایی به شهری تغییر می یافت که آن هم مشکلات خود را داشت. موضوع دیگر امکانات مالی اختصاص یافته به این طرح بود. اولا وام به میزان کافی نبود و دوم اینکه روستایی که به زندگی متوازن اقتصادی اش عادت داشت را به بانک بدهکار میکردند.به همین جهت این طرح هیچ وقت عملی نشد.
گروه تاریخ