نگرانی از ساخت و ساز در شمال ایران از سالیان دور وجود داشت به همین دلیل برای سفر به مناطق شمالی در دهه 20 خورشیدی باید مردم جواز سفر می گرفتند. نیم قرن قبل یعنی در اردیبهشت ۱۳۵۵،تغییر بافت مناطق شمالی افزایش یافته بود به گونه ای که عنوان می شد :شمال ایران این بهشت روی زمین سرزمین های سبز گیلان و مازندران دارد از دست می‌رود اگر توجهی فوری نشود طولی نخواهد کشید که به صورت کانون دود و سر و صدا و سر زمین خشک و بایر در خواهد آمد. قضیه از این قرار است که که در مسیر جاده هراز تا چالوس هزار هکتار زمین شالیزار را برای احداث کارخانه جات اختصاص داده اند. در حال حاضر ۲۰۰ هکتار زمین شالیزار به تصرف کارخانجات چیت سازی و نساجی درآمده است و آن زمین های سبز زیر انبوه با آهن فولاد و سیمان، آجر مدفون شده است و کشاورزان زمین های مزبور خسته و پریشان و برای امرار معاش به سوی کارخانجات مزبور رو آورده‌اند . سایر کشاورزان که هنوز زمین هایشان مورد هجوم کار خانه داران قرار نگرفته، دچار وحشت شده اند.
پس باید هر چه زودتر چاره اندیشی کرد و جلوی از بین رفتن زمین های قابل کشت را گرفت. در عوض هزاران هکتار زمین غیرقابل کشت وجود دارد که می توان به ایجاد کارخانجات اختصاص داد و سرزمین گیلان و مازندران را همچنان سرسبز و باطراوت حفظ کرد. با تقویت کشاورزان این سرزمین را به صورت انبار برنج خاورمیانه آورد .بیایید و شمال ایران را همچنان برای تفریحگاه ایران حفظ کنید .تا همانطور که نسل‌های گذشته از این سرزمین زیبا استفاده برده اند نسل هار آینده نیز بهره مند شوند و دعا گوی اولیای امور باشند.
گروه تاریخ