یک کاسبی به نام تلفن فروشی
با راه اندازی سیستم تلفن خودکار در سال ۱۳۵۱ متجاوز از ۵۰ شهر از این سیستم تلفنی برخوردار شدند. توسعه شهر تهران و برخی از شهرستانها باعث ازدیاد شماره متقاضیان تلفن شد. شرکت سهامی تلفن که بعدا به شرکت مخابرات ایران تغییر نام داد، بار دیگر دهه ۵۰ با مشکل تازه ای به نام کمبود تلفن روبرو شد. در حالی که سیر تقاضا همچنان به سوی این شرکت در جریان بود در دهه پنجاه ، ۳۵ مرکز تلفن در نقاط مختلف پایتخت ایجاد شد که ظرفیت نهایی هر یک از مراکز فوق ۲۰ هزار شماره تلفن بود. اما به علت اشکالات موجود از قبیل کمبود کابل و سایر وسایل فنی از حدود ۲۴ هزار شماره تلفن ، بیشتر استفاده نشده و واگذاری برخی شماره های موجود،موکول به نصب دستگاه های فنی دیگر شد. در سال ۱۳۵۲ در تهران متجاوز از ۷۰ هزار نفربرای استفاده از اشتراک یک خط تلفن ودیعه به بانک سپرده اند.بر اساس آمار موجود هر سال در تهران به طور متوسط ۷۰ هزار تقاضای تلفن به شرکت مخابرات ایران می رسید. توسعه شهر و ایجاد مراکز تجاری جدید و رشد اقتصادی کشور این رقم را به طور قابل توجهی مرتبط افزایش داد .به گونه‌ای که اگر شرکت مخابرات در سال ۷۰ هزار تن های جدید در اختیار متقاضیان تهران قرار می‌داد ، باز هم با مشگل همیشگی ، یعنی ۷۰ هزار متقاضی روبرو بود.
در آذرماه سال ۱۳۵۳ تعداد مجموعه تلفن های شهرستان های کشور از مرز ۲۵۰ هزار شماره تجاوز کرد.به دلیل استقبال فوق العاده مردم ، تلفن در بازار آزاد خرید و فروش می‌شد .نرخ تلفن در مناطق مختلف تهران در بازار آزاد به این شرح بود: تلفن با شماره دو تا ۱۵۰۰۰ تومان،با شماره ۲۱ تا ۱۲۰۰ تومان، با شماره ۴ تا ۱۱ هزارتومان، با شماره ۵۲ تا ۱۱ هزار تومان ،با شماره ۶۲ تا ۱۱ هزار تومان با شماره ۷۷ تا ۱۵۰۰۰ تومان،با شماره ۸۷ تا ۱۴ هزار تومان و با شماره ۶ تا ۱۲ هزار تومان، خرید و فروش می‌شود. در حالی که نرخ تلفن در مراکزی که با مشکل کابل روبرو بود نظیر منطقه بازار تا ۳۰ هزار تومان در بازار آزاد افزایش داشت.