در مراسم بزرگداشت قلم (برگزار شده در نیمه دوم آبان ماه) مهمانان شرکت کننده هریک از دیدگاهی به بهره گیری از قلم اشاره کردند. خانم ژاله آموزگاریکی از میهمانان در ابتدای سخنرانی خود در این ارتباط گفت : “آقای جان هینلز در کتاب شناخت اساطیر ایران می‌گوید :سرزمین ایران سرزمین تضادهاست. به همین جهت ما از جمله سرزمین هایی بودیم که خیلی دیر خط را پذیرفت .مردم سرزمین ما بیشتر گرایش به ادبیات شفاهی دارند .دلیلش هم روشن است اصولا تمدن هایی که کوچ می کنند معمولاً دیر خط و نوشتن را می پذیرند و کتابخانه هایشان حافظه های شان است به همین دلیل است که چه در ایران چه در هند و چه دریونان بیشتر ادبیات شفاهی داشتند. ادبیات قدیم مثل وداها در هند ، هومر در یونان و چه اوستا در ایران همه شفاهی بود. ولی وقتی با خط آشنا شدیم به نحو بسیار خوبی از آن استفاده کردیم. همیشه اینگونه است وقتی کاری را شروع می کنیم خوب ان را انجام میدهیم .
در مرحله نوشتن ما در قدیم از یک قلمهای مخصوصی استفاده میکردیم. یکی از از قلم هایی که برای نوشتن استفاده میکردیم ،قلمی بود که کتیبه ها را می نوشتیم. دبیر ها که از مثلاً تخت جمشید راه می افتادند تا به یک مکان و سرزمین دیگری بروند و مثلاً ۵ راس اسب تحویل بدهند، همراه دبیر، یک فرد دیگری بود که از این گلهای حاضر داشت و روی آن را پرداخت می‌کرد و سپس با یک قلمی که دستش بود با آن قلم با خط میخی بر روی لوح گلی می نوشت. خیلی از کتیبه های ایلامی به همین صورت تهیه شده اند. وقتی روی آن گل می نوشتند آن را توی کوره می پختند. در کارها دقت داشتند بنابراین آدم گاهی واقعاً تعجب می کند که چرا به فرهنگ گذشته بی اعتمادی می شود .تمام این الواح در یک بایگانی نگهداری می شد. مثلا الواح فلان شهر توی یک سبدمانند قرار داشت و این ها همه دسته بندی شده بودند. که بعدا بتوان در مواقع لازم آنها را مورد بهره برداری قرا ر داد.”
لازم به یاد آوری است ،اینگونه نظریات میتواند دیگاه جدیدی در مورد تاریخ ارایه کند . به این مفهوم که به جای آنکه به طور مکرر وقایع عمده تاریخ مثلا دوره حکومت صفویه مورد توجه قرار گیرد ، به موضوعاتی که زندگی اجتماعی را شکل بخشیده اند از جمله نقش خط و قلم در حوزه فرهنگ پرداخت .برگزاری چنین مراسمی امکان طرح گسترده چنین مسایلی را امکان پذیر می سازد.
گروه خبر